Ομιλητικός συνταξιδιώτης;

Σας έτυχε να ταξιδεύετε με αεροπλάνο, να μην είστε στα κέφια σας και δίπλα σας να καθήσει κάποιος ή κάποια που θέλει κουβέντα; Μου έτυχε. Δεν είμαι από εκείνους που χάνουν ποτέ το κέφι τους, αλλά στο αεροπλάνο είτε κοιμάμαι είτε διαβάζω. Σπανιότατα απευθύνομαι στον/στη διπλανό/ή μου εκτός αν υπάρχει κάποιος λόγος. Προ ημερών λοιπόν σε ένα πεντάωρο ταξίδι από το εξωτερικό στο διπλανό κάθισμα ήταν μια κυρία, άψογη σε εμφάνιση κτλ., η οποία μόλις κάθησε άρχισε να μιλάει. Στην αρχή, προτού απογειωθούμε, με την αεροσυνοδό, κατόπιν με μια κυρία στον διάδρομο και όταν εξαντλήθηκαν οι πέριξ στράφηκε προς εμένα. Εκείνη τη στιγμή εγώ διάβαζα το περιοδικό της αεροπορικής εταιρείας. Δεν πέρασαν τρία λεπτά και γνώριζα πλέον τα οικογενειακά της, τις σπουδές της, το γιατί ταξιδεύει χειμωνιάτικα, ότι της αρέσει το φαγητό των αεροπλάνων κτλ.

Οπότε, επειδή εγώ περιοριζόμουν να τη βλέπω και μόλις που άφηνα κάποιο θαυμαστικό "ω, ναι;", απηύδησε η γυναίκα και μου εξομολογήθηκε: "Μη με παρεξηγείτε. Δεν είμαι καμιά φλύαρη. Αλλά φοβάμαι το αεροπλάνο, τρέμω, και μόνο αν μιλάω πηγαίνει κάπου αλλού το μυαλό μου...".

Δεν είπα τίποτε. Αλλά κατά σύμπτωση στο περιοδικό της αεροπορικής εταιρείας υπήρχαν τα αποτελέσματα μιας έρευνας. Λοιπόν, το 36% των επιβατών "ελάχιστα μιλάει κατά την πτήση και μάλλον αυτοσυγκεντρώνεται". Το 37% επιδιώκει να "κουβεντιάζει από καιρό σε καιρό κατά την πτήση" και μόνο το 28% θέλει "κουβέντα και γνωριμίες με καινούργια πρόσωπα". Και λες και ήξερε την περίπτωση της διπλανής μου, η σχετική έρευνα εξηγούσε ότι "τα τέσσερα στα πέντε πρόσωπα που μιλούν πολύ στο αεροπλάνο είναι γυναίκες" και "το 85% εκείνων που κουβεντιάζουν εν πτήσει το κάνουν από ανασφάλεια".