Χωρίς λάμψη απέμεινε σήμερα η ΔΕΘ

Τα περίπτερα καταλαμβάνονται σχεδόν αποκλειστικά από κρατικές συμμετοχές, οι εκθέτες στρέφουν την πλάτη στη Διεθνή Εκθεση

Η φετινή Διεθνής Eκθεση Θεσσαλονίκης ετοιμάζεται για τα 73α γενέθλιά της την ερχόμενη Παρασκευή μέσα σε κλίμα αμφισβήτησης της σημασίας της, τόσο γενικότερα για την ελληνική οικονομία όσο και ειδικότερα για την προσφορά της στη Θεσσαλονίκη.

Η απουσία –φέτος- του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου ήδη σχολιάζεται ποικιλοτρόπως, καθώς και η μικρή συμμετοχή μεγάλων και σημαντικών εκθετών. Στον αντίποδα, το ελληνικό Δημόσιο θα πρωτοστατήσει και πάλι στη σπατάλη μερικών εκατομμυρίων ευρώ για τα περίπτερα οργανισμών και υπουργείων. Το κόστος, εκτιμάται ότι θα ξεπεράσει τα 5,5 εκατομμύρια ευρώ για τα περίπτερα (όπως π.χ. του Κτηματολογίου ή της Πυροσβεστικής!)

Η απουσία ενός ολοκληρωμένου σχεδίου αξιοποίησης της ΔΕΘ και οι συχνοί αποκλεισμοί και τα επεισόδια από επαγγελματικές ομάδες θεωρούνται οι κυριότεροι λόγοι για τον αργό θάνατο ενός θεσμού που ωστόσο στις αρχές του όχι μόνο προσέφερε στην ελληνική οικονομία, αλλά και αποτέλεσε πεδίο συνεργασίας των αντιμαχόμενων παρατάξεων την περίοδο του Διχασμού.

Tον Σεπτέμβριο του 1992, ένα γκρουπ Ιαπώνων εμπορικών αντιπροσώπων βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη για τη Διεθνή Εκθεση. Ανετοι και χαλαροί φόρεσαν τα καλά τους το βραδάκι, και από γνωστό ξενοδοχείο της Νέας Παραλίας ξεκίνησαν πεζή για τον χώρο των εγκαινίων της ΔΕΘ που τότε γινόταν στο «Παλέ Ντε Σπορ».

Δεν περπάτησαν περισσότερα από εκατό μέτρα και τους σταμάτησε ένας μοτοσικλετιστής της Τροχαίας που με νοήματα τους έδωσε να καταλάβουν πως απαγορευόταν η πρόσβαση προς τον χώρο της Εκθεσης. Με τα πολλά κατάφεραν να φτάσουν στην πλατεία της ΧΑΝΘ η οποία αστυνομοκρατείτο: κλούβες, κρανοφόροι με κλομπ και ασπίδες, τροχονόμοι με μοτορόλες, θεόρατοι γερανοί με τηλεοπτικές κάμερες, κάθιδροι πηληκιοφόροι της αστυνομίας έδιναν κραυγάζοντας εντολές, η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι. Εντρομοι απ’ όσα έβλεπαν, ρωτούσαν εάν είχαν πάει στον προορισμό τους, στις εγκαταστάσεις μια Διεθνούς Εκθεσης προϊόντων δηλαδή, όπως τις πολλές άλλες που επισκέπτονταν ανά τον πλανήτη ή βρίσκονταν σ’ ένα χώρο όπου γίνονταν προετοιμασίες για δυναμικές διαδηλώσεις και συγκρούσεις.

Οι συνδικαλιστές

Ιδέα δεν είχαν για τους «στρατιώτες» του Κολλά, που ανηφόριζαν από την Αθήνα, απειλώντας να πολιορκήσουν τη ΔΕΘ και να τα κάνουν γης μαδιάμ στην πόλη γιατί η τότε κυβέρνηση σχεδίαζε την ιδιωτικοποίηση των αστικών συγκοινωνιών.

Την επομένη, πρωί του Σαββάτου, ξεκίνησαν τις επισκέψεις στα περίπτερα και τις επαφές, όμως κι αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο.

Οι χώροι της ΔΕΘ είχαν καταληφθεί από εκατοντάδες οπαδούς του κυβερνώντος κόμματος που είχαν πιάσει θέσεις από το πρωί για να χειροκροτήσουν τον επισκεπτόμενο τους χώρους πρωθυπουργό, διαβεβαιώνοντάς τον ότι «ήσουν και θα είσαι ο…», κ.ά. και προσπαθώντας να πλησιάσουν κάποιον από τους παρατρεχάμενους των υπουργών για κάποιο ρουσφέτι.

Με τα όσα «είδε ο Γιαπωνέζος» μάλλον δεν θα ξαναπάτησε το πόδι του στη Θεσσαλονίκη.

Το πιθανότερο είναι να πήγε στη Σεούλ, στο Μιλάνο ή το Παρίσι όπου θα έκανε τη δουλειά του άνετα, σε εκθεσιακούς χώρους εκτός πόλης με μεγάλα πάρκνινγκ, ευχάριστο περιβάλλον και χωρίς το «τζέρτζελο» και τον πολιτικό πυρετό της Θεσσαλονίκης, το οποίο όχι μόνο τον αφήνει αδιάφορο, αλλά τον απωθεί κιόλας. Και είναι ένας από τους λόγους, ίσως όχι ο βασικός, αλλά πάντως από τους σημαντικότερους που Ελληνες και ξένοι εκθέτες και εμπορικοί επισκέπτες γυρίζουν την πλάτη στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης.

Χάνει την αίγλη της

Οσο και αν δεν θέλει η πόλη να το παραδεχθεί, το πάλαι ποτέ καμάρι της, η Διεθνής Εκθεσή της, τουλάχιστον η Γενική, πνέει τα λοίσθια. Εχει απολέσει την αίγλη και οι πάντες σήμερα ομιλούν περί ενός «πολιτικοκοινωνικού πανηγυριού» με συνδικαλιστικό σασπένς που αν δεν πάψει εντελώς να διεξάγεται, τουλάχιστον, λένε, να μεταφερθεί εκτός πόλεως για να μην υφίσταται και η Θεσσαλονίκη τις συνέπειες που υπερτερούν των κερδών των εστιατόρων και των ξενοδόχων.

Το πλοίο άρχισε να μπάζει νερά από τις αρχές της δεκαετίας του ’80.

Ηταν η εποχή που οι ξένοι αλλά και οι Ελληνες εκθέτες άρχισαν να αραιώνουν, προτιμώντας τις κλαδικές εκθέσεις στο εξωτερικό ή και την Αθήνα όπου τουλάχιστον για τον ελλαδικό χώρο ήταν και η μεγάλη αγορά ή και εκείνες που διοργανώνονταν στη Θεσσαλονίκη από την HELLEXPO ΔΕΘ.

Κάποιοι τότε άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι η Γενική Εκθεση δεν μπορεί να είναι «μαύρη μπίρα - λουκάνικο και λούνα παρκ» και έπρεπε να προσαρμοστεί στις σύγχρονες διεθνείς τάσεις αν ήθελε να επιβιώσει και να αναπτυχθεί.

Ομως η απουσία συγκροτημένης εκθεσιακής πολιτικής, σε συνδυασμό με το ότι οι τολμηρές αποφάσεις θα συνεπάγονταν πολιτικό κόστος –ο ευερέθιστος τοπικισμός θα έβλεπε «αθηναϊκό δάχτυλο»– το οποίο δεν επωμιζόταν κανείς, δεν επέτρεψαν το μεγάλο άλμα. Ετσι, καθώς ο διεθνής εμπορικός χαρακτήρας της Γενικής Εκθεσης υποχωρούσε και η πολιτεία αδυνατούσε να δώσει διέξοδο, η πολιτική έδινε τον δικό της τόνο.

Αντιπαραθέσεις

Οι εκδηλώσεις του Σεπτεμβρίου εξελίχθηκαν σε πεδίο σκληρής πολιτικής, κομματικής ή και… εσωκομματικής αντιπαράθεσης.

Ποιος δεν θυμάται ότι τα εγκαίνια του 1998, όταν ο Ανδρεας Παπανδρέου νοσηλευόταν στο Χέρφιλντ, έγιναν σε δύο δόσεις από τους αντιπροέδρους της κυβένησης –και επίδοξους δελφίνους– Μένιο Κουτσόγιωργα και Γιάννη Χαραλαμπόπουλο που είχαν οργανώσει τις δικές τους «κλάκες» οπαδών στις εξέδρες του Παλέ;

Στρατιές συμβούλων και παρατρεχάμενων ακολουθούσαν τα κυβερνητικά και κομματικά επιτελεία δοξάζοντας με κρατικό χρήμα τις νύχτες, τα κατά μακαρίτη Ευάγγελο Γιαννόπουλο πάσης φύσεως «πολιτιστικά κέντρα» της περιοχής του αεροδρομίου και της παραλίας.

Και μετά ήρθαν οι συνδικαλιστές: δεν υπήρξε από το ’92 και εντεύθεν τελετή εγκαινίων που να μην έγινε υπό την πολιορκία εργατικών σωματείων, αγροτών, αστυνομικών, λιμενικών, φανατικών οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων, και σε συνθήκες πολεμικής ατμόσφαιρας με τα δακρυγόνα και τα κλομπ να συνοδεύουν τα βεγγαλικά της εναρκτήριας εκδήλωσης.

Τι δουλειά είχαν οι Ελληνες και ξένοι εκθέτες και εμπορικοί επισκέπτες σ’ ένα τέτοιο πανηγύρι; Οπως ήταν φυσικό, σιγά σιγά αραίωσαν, για να φτάσουμε στο σήμερα, που οι εκθεσιακοί χώροι καταλαμβάνονται αποκλειστικά σχεδόν από κρατικές συμμετοχές και δέχονται μάλλον αδιάφορους επισκέπτες…

(πηγή: www.kathimerini.gr, 31/8/2008)

ΔΕΘ 2008

Οι «1.000 παράγοντες της εξουσίας» πρόκειται από την προσεχή Παρασκευή ως και την Κυριακή το απόγευμα να απολαύσουν όλοι μαζί ένα τριήμερο δημοσίων σχέσεων δίπλα σε υπουργούς και διοικητές οργανισμών και ΔΕΚΟ, εις υγείαν φυσικά του φορολογούμενου πολίτη. Για πολλούς που έχουν ζήσει το «φεστιβάλ» με όλες τις κυβερνήσεις η Διεθνής Εκθεση Θεσσαλονίκης δεν μπορεί παρά να συμβολίζει την «πραγματική Ελλάδα».

Μια Ελλάδα όπου αμφιλεγόμενοι «κομματικοί καριέρας» κατακλύζουν τα νυχτερινά κέντρα της συμπρωτεύουσας αφού έχουν σπεύσει λίγες ώρες νωρίτερα να σφίξουν το χέρι του Πρωθυπουργού και των υπουργών και να φωτογραφηθούν μαζί τους ενώ προχωρούν στην καθιερωμένη διαδρομή ανάμεσα στα περίπτερα των υπουργείων, των δημοσίων οργανισμών και των ΔΕΚΟ. Διότι οι μεγαλύτεροι εκθέτες στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης δεν είναι φυσικά η Microsoft, η Sony ή η Mittal Steel αλλά το υπουργείο Εσωτερικών, το υπουργείο Ανάπτυξης και το υπουργείο Οικονομίας με τεράστια πολυτελή περίπτερα, που το καθένα φθάνει σε έκταση ως και τα 360 τετραγωνικά μέτρα.

Εκείνο που κρύβεται επιμελώς είναι ότι η πραγματική οικονομία απουσιάζει, οι περισσότερες από τις μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις που συγκροτούν τον ΣΕΒ αδιαφορούν για το κρατικό λούνα παρκ της ΔΕΘ και δεν συμμετέχουν. Αντίθετα, συμμετέχουν μικρομεσαίες επιχειρήσεις και συνεταιρισμοί όπως η Κοινοπραξία Προώθησης Πατάτας Κ. Νευροκοπίου, τα Δώρα της Φύσης / Μήλα - Σύκα - Κρόκος - Πατάτα και τα Ενυδρεία Αμαζόνιος.

Το χειρότερο είναι ότι η συμμετοχή ξένων επιχειρήσεων όχι μόνο είναι υποτυπώδης αλλά συγκροτείται κυρίως από άγνωστες μικρομεσαίες επιχειρήσεις χωρών του πρώην ανατολικού μπλοκ. Το αποτέλεσμα είναι η ΔΕΘ να έχει εξελιχθεί σε έναν χώρο εκτός διεθνούς πραγματικότητας, που, όπως φαίνεται, ταιριάζει στους περισσότερους έλληνες πολιτικούς. Ολοι συμφωνούν ότι η Διεθνής Εκθεση πρέπει να γίνει ξανά και «Διεθνής» και «Εκθεση» αλλά κανένας δεν το παραδέχεται δημοσίως, ούτε φυσικά προτίθεται να κάνει τίποτα γι' αυτό.

Κυβερνητικά στελέχη παραδέχονται ότι ο πολλαπλασιασμός των ειδικών εκθέσεων της Helexpo τις τελευταίες δύο δεκαετίες έχει εκ των πραγμάτων αποδυναμώσει τη ΔΕΘ καθώς οι σημαντικές επιχειρήσεις προτιμούν να συμμετέχουν στις εκθέσεις του κλάδου τους. Επιπλέον η κατακόρυφη αύξηση των μέσων προβολής της επιχειρηματικής δραστηριότητας καθιστά τη συμμετοχή στην Εκθεση μία από τις πολλές διαθέσιμες επιλογές. Ο 21ος αιώνας διαφέρει ουσιαστικά από τη δεκαετία του '50, ακόμη και από τη δεκαετία του '80. Μια επιχείρηση δεν χρειάζεται να συμμετάσχει σε εκθέσεις για να δείξει ότι υπάρχει.

Ετσι εκείνο που απομένει από τη ΔΕΘ είναι ένα «κρατικό φεστιβάλ» το οποίο θα επισκεφθούν χιλιάδες οικογένειες («600.000 μάτια πάνω σας» υπόσχεται η Helexpo) μεταξύ 6 και 14 Σεπτεμβρίου ως μια επιλογή εκδρομής. Ελάχιστοι όμως κατανοούν γιατί θα πρέπει να «εκτίθενται» στη ΔΕΘ ο Δήμος Αθηναίων, το ΙΚΑ, ο Οργανισμός Εργατικής Εστίας, το Κτηματολόγιο, το Αττικό Μετρό, ο Αυτοκινητόδρομος Αιγαίου, τα υπουργεία Υγείας, Παιδείας, Εξωτερικών, Οικονομίας, Ανάπτυξης, Αγροτικής Ανάπτυξης, Απασχόλησης και Τουριστικής Ανάπτυξης.

Συνολικά τα υπουργεία μαζί με τους εποπτευόμενους φορείς αριθμούν περί τους 50 εκθέτες. Αυτοί είναι οι εκθέτες τους οποίους πρωτίστως θα τιμήσει ο Πρωθυπουργός και εκεί είναι οι τόποι όπου πολλοί υπουργοί και επικεφαλής οργανισμών ετοιμάζουν τα δικά τους σόου δημοσιότητας, τις δηλώσεις στις κάμερες, τις φωτογραφίσεις και ασφαλώς τις συναντήσεις με υποστηρικτές και ψηφοφόρους.

(πηγή: www.vima,gr, 31/8/2008)

Χορεύοντας στο Μπουένος Αϊρες το καλύτερο τανγκό του κόσμου

Είναι από τις λίγες φορές που δεν σε ενδιαφέρει να δεις την υπόλοιπη φωτογραφία, τα πρόσωπα, πώς είναι τα μαλλιά της κοπέλας, τα χαρακτηριστικά του προσώπου, πώς είναι ο καβαλιέρος της, αν είναι ψηλότερος, τι εθνικότητας είναι, αν είναι ζευγάρι στη ζωή και στον χορό... Ιt takes two to tango. Εμείς θέλουμε να πιστεύουμε ότι είναι μαζί. Ερωτευμένοι. Ξεκίνησαν μαζί μαθήματα μόλις γνωρίστηκαν ή ακόμη καλύτερα συναντήθηκαν για πρώτη φορά στη σχολή. Εκείνη δεν ήξερε κανέναν, είχε μόλις χωρίσει και ήθελε να βρει μια αγκαλιά, έστω για όσο κρατάει ένα κομμάτι τανγκό. Κι εκείνος επαγγελματίας σχεδόν, ανέλαβε να της μάθει όλα τα βήματα.

Και σήμερα συμμετέχουν σε παγκόσμιο διαγωνισμό. Είναι χρόνια μαζί, μπορεί να τσακώνονται καμιά φορά, αλλά όταν αρχίζει η μουσική, τους βγαίνει καμιά φορά και σε καλό, οι κινήσεις γίνονται πιο κοφτές, τα βήματα απότομα και επιθετικά, ο ρυθμός όσο staccato πρέπει. Δεν θα μάθουμε τα ονόματα τους, εκτός κι αν πάρουν μεθαύριο το πρώτο βραβείο. Είναι η στιγμή που θα πρέπει να παρατηρήσουμε τα παπούτσια τους... Τέλεια εναρμονισμένα άκρα, σαν να μην έχουν παραπατήσει ποτέ, βγαλμένα από ταινία του παρελθόντος κι όμως τόσο σημερινή. Το λευκό με το ιβουάρ, το πλισάρισμα, τα κορδόνια, η κόκκινη πινελιά, το γυαλιστερό σατέν, οι φτέρνες που μιλούν και μαρτυρούν. Οχι ένα ζευγάρι, 400 ζευγάρια, 800 δηλαδή χορευτές, από 23 χώρες θα ιδρώσουν για να αποδείξουν ότι είναι οι καλύτεροι στον 6ο Παγκόσμιο Διαγωνισμό Τανγκό που φιλοξενείται στο Μπουένος Αϊρες στην Αργεντινή αυτές τις ημέρες. Σήμερα και τη Δευτέρα θα είναι ο τελικός. Στο Obras Sanitarias Stadium και στο Luna Park Stadium... Δύο στάδια... Φανταστείτε τι θα γίνεται εκεί από τακούνια και ανάσες.

Και δύο κατηγορίες... Tango Salon, στην οποία απαγορεύεται στους παρτενέρ να μιλούν και Tango Escenario, χορογραφημένο από την αρχή μέχρι το τέλος. Στον μεγάλο τελικό (κάθε χρόνο Αργεντίνοι κερδίζουν, με μοναδική εξαίρεση ένα ζευγάρι Κολομβιανών), η Ορχήστρα του Μαριάνο Μόρες θα παίζει ζωντανά την ώρα που οι φιναλίστ θα τα δίνουν όλα. Δυο κεφάλια, τέσσερα πόδια, μια καρδιά. Τα εισιτήρια έχουν σχεδόν εξαντληθεί.

ΥΓ. Το tango είναι της μόδας στην Ελλάδα. Κάθε φορά που έρχεται συγκρότημα tango, γίνεται χαμός. Εχουμε μόνο ένα θέμα προφοράς. Αλλοι το λένε τάγκο και άλλοι τάνγκο (στα ισπανικά) αλλά παίζουν όλα, και το ταγκό και το τανγκό (στα αγγλικά). Οταν αποφασίσουμε θα μάθουμε και να το χορεύουμε σωστά. Οχι ότι με το φλαμένκο (το οποίο ορισμένοι γράφουν φλαμέγκο) τα πάμε καλύτερα...

(πηγή: www.kathimerini.gr, 30/8/2008)

36 ώρες στην «κόκκινη» Σιντόνα της Αριζόνας

Η Σιντόνα της Αριζόνας έχει κάτι για όλα τα γούστα. Οι λάτρεις των εικαστικών τεχνών θα αγαπήσουν τις γκαλερί, οι ρέκτες της κατανάλωσης θα βρουν εκεί κομψά ρούχα, ενώ όσοι λατρεύουν το ύπαιθρο θα βρουν εκεί εντυπωσιακά μονοπάτια μέσα στην έρημο, με θέα τα επιβλητικά Κόκκινα Ορη.

Παρασκευή
5 μ.μ. - 11 μ.μ. - Κόκκινα βράχια
Τα κόκκινα βράχια της Σιντόνα αξίζουν μια βόλτα, μόλις φτάσετε στην πόλη. Φορέστε τα ορειβατικά σας παπούτσια και ετοιμαστείτε για μία μικρή εκδρομή μιάμισης ώρας, που θα σας μείνει αξέχαστη. Αν και είναι δύσκολο να βρείτε καλό «δυτικό» φαγητό στη Σιντόνα, το εστιατόριο Ελ Πόρταλ θα σας εκπλήξει ευχάριστα. Με έμφαση στα τοπικά αγροτικά προϊόντα, ο σεφ επινοεί καθημερινά νέες συναρπαστικές γεύσεις. Η Σιντόνα δεν φημίζεται για τη νυχτερινή της ζωή. Παρ’ όλα αυτά, το μπαρ του ξενοδοχείου Αμάρα διαθέτει εξαίρετη λίστα κρασιών, και ευχάριστη ατμόσφαιρα.

Σάββατο
8 π.μ. - 2 μ.μ. Διάσημα πρωινά
Ξεκινήστε την ημέρα σας με κέφι και καλό πρωινό στο εστιατόριο Κόφι Ποτ, γνωστό για τις 101 ομελέτες του. Από εκεί, περάστε μία βόλτα από τα μαγαζιά του Χωριού Χειροτεχνίας, για καλά δείγματα λαϊκής τέχνης. Η πόλη είναι γεμάτη γκαλερί τέχνης, ίσως χάρη στον Ελβετό ζωγράφο Μαξ Ερνστ, που έζησε εκεί μεταξύ 1948 και 1953. Η μεγαλύτερη από αυτές, η Εξπόζουρς Ιντερνάσιοναλ, μπορεί να ικανοποιήσει κάθε γούστο. Απολαύστε το μεσημεριανό σας στο παραποτάμιο εστιατόριο Λ’ Ομπέρζ Σιντόνα.
2.30 μ.μ. - 11 μ.μ. Στην έρημο
Νοικιάστε τζιπ για να αναζητήσετε τις μυστηριώδεις δυνάμεις που κρύβονται στην έρημο ή απλώς για μία περιήγηση στην εξωτική περιοχή. Στη βεράντα του μπαρ Τι Γκάνο θα απολαύσετε ένα δροσερό κοκτέιλ. Αφού πέσει το σκοτάδι, ξανοιχτείτε λίγο στην έρημο για μοναδική θέα του έναστρου ουρανού.

Κυριακή
6 π.μ. - 11 π.μ. Βόλτα στους ουρανούς
Ειδικευμένα γραφεία ταξιδιών θα σας πάνε βόλτα με μπαλόνι, για απίστευτη θέα της Σιντόνα και της γύρω ερήμου. Στο παρεκκλήσι του Τιμίου Σταυρού θα δείτε πώς μία εκκλησία μπορεί να αποτελέσει σημείο αρχιτεκτονικού ενδιαφέροντος, καθώς σχεδιάστηκε το 1932 από την Μάργκεριτ Στάουντ, σημαντική εκπρόσωπο του αμερικανικού μοντερνισμού.

(πηγή: www.kathimerini.gr, 30/8/2008)

Σέριφος

«Η Σέριφος ξέρει να δίνει μόνο σε αυτούς που μπορούν να βλέπουν». («Σέριφος», Τουριστικός Οδηγός του Κ. Zαρόκωστα)
Δεν είναι μακριά από τον Πειραιά. Μόνον 2,5 με 4,5 ώρες ανάλογα με το καράβι που θα πάτε. Οταν φτάσετε θα απολαύσετε 38 υπέροχες παραλίες, καλό ντόπιο κρασί και πολύ καλό φαγητό. Εξάλλου δεν χρειάζονται πολλά για την ευτυχία!
Το νησί έχει έκταση 75 τ. χλμ. (όσο και η Σύρος) και περίπου 10 χλμ. υπέροχες παραλίες.
Το Λιβάδι είναι το λιμάνι του νησιού και η πρώτη σας επαφή με τη Σέριφο. Εκεί είναι συγκεντρωμένος και όλος ο «πολιτισμός». Ξενοδοχεία, ξενώνες, ταβέρνες, σούπερ μάρκετ, καφετέριες και μπαρ.

Το μεγάλο ατού
Ενα από τα ατού της Σερίφου είναι η Xώρα της. Πριν ακόμα το πλοίο δέσει στο λιμάνι του νησιού, ο επισκέπτης παίρνει μια «μακρινή γεύση». Αποτελείται από δύο γειτονιές, την Πάνω και την Kάτω Xώρα που ενώνονται μεταξύ τους με σκαλιά. Στη Χώρα δεν θα βρείτε τίποτα το περιττό. Τα καφενεία και τα τουριστικά μαγαζιά εκτός του ότι είναι ελάχιστα είναι και απολύτως διακριτικά, ενώ τα σπίτια χαρακτηρίζονται από λιτότητα. Ο λόγος είναι πως όλα αυτά τα σπίτια κατοικούνταν από εργάτες που δούλευαν στα μεταλλεία. Η ζωή ήταν ιδιαιτέρως σκληρή, η δουλειά πολύωρη και τα χρήματα λιγοστά. Δεν υπήρχαν έτσι οι προϋποθέσεις για πιο περίτεχνες κατασκευές.
Aπό τη Χώρα αξίζει τον κόπο να ανεβείτε ώς το Kάστρο. H διαδρομή, που διαρκεί μόλις 10 λεπτά, θα σας οδηγήσει στην κορυφή ενός βράχου όπου δεσπόζει το Kάστρο το οποίο έκτισαν οι Bενετοί τον 15ο αιώνα. Η θέα είναι εξαιρετική.
Στον δρόμο για τον Kουταλά θα δείτε τα εγκαταλελειμμένα μεταλλεία. H εξόρυξη του σιδήρου, ήδη από την αρχαιότητα, είναι στενά συνυφασμένη με την ιστορία του νησιού. Θα βρείτε βαγόνια και ράγες παρατημένα από τη μέρα που ξαφνικά οι εργάτες σηκώθηκαν και έφυγαν κάποια στιγμή το 1962. Aπό το 1880 έως και το 1962, οι μεταλλωρύχοι έβγαζαν σίδερο από τη Σέριφο. Στα μεταλλεία αυτά έγιναν και οι πρώτες οργανωμένες απεργίες το 1916.

Οι παραλίες
Ενα άλλο μεγάλο ατού του νησιού είναι οι παραλίες του. Παντού τα νερά είναι διαυγέστατα. Στη Λεία πηγαίνετε με αυτοκίνητο ώς τη διασταύρωση για Aγ. Σώστη και έπειτα θα συνεχίσετε με τα πόδια. Είναι παραλία με χρυσή χοντρή άμμο. Ο Αγιος Σώστης είναι ίσως η ομορφότερη παραλία της Σερίφου. Oυσιαστικά πρόκειται για μια παχιά λωρίδα στρωμένη με χοντρή άμμο, που ενώνει δύο καταγάλανους κόλπους.
Στην Ψιλή Aμμο (κυριολεκτικά) να πάτε όποτε δεν φυσάει βοριάς. Είναι αβαθής παραλία κατάλληλη για μικρά παιδιά.
Εξαίρετο μπάνιο θα κάνετε και στα βράχια κάτω από τον Φάρο του Kάβο Σπαθί. Tα βράχια έχουν σκιά και τα νερά είναι υπέροχα.
Στον Ορμο Kουταλά υπάρχουν τρεις πανέμορφες παραλίες: η Bάγια που είναι άδεντρη τελείως, το Γάνεμα που έχει και άμμο και βότσαλο με κάποια αρμυρίκια και ο Kουταλάς που βρίσκεται στο ενδιάμεσο.
Η Συκαμιά είναι η μεγαλύτερη αμμουδιά του νησιού με νερά κρυστάλλινα και πεντακάθαρα, αρκεί να μη φυσάει βοριάς.
Τέλος, αξίζει να επισκεφθείτε το μοναστήρι των Tαξιαρχών, φρουριακό κτίσμα του 16ου αιώνα. Tηλεφωνήστε πρώτα (τηλ. 51.027) για να είναι εκεί ο μοναχός και να σας ανοίξει. Εκεί πάντως δοκίμασα το καλύτερο κρασί του νησιού.

Χρήσιμες πληροφορίες
Πώς θα πάτε:
Μόνο ακτοπλοϊκώς. Yπάρχουν καθημερινά δρομολόγια με συμβατικά και με «γρήγορα». Tο ταξίδι με το «γρήγορο» διαρκεί μόλις 2,5 ώρες, ενώ με συμβατικό πλοίο θα χρειαστείτε περίπου 4,5 ώρες.

Πού να φάτε:
«Κυρία Mαργαρίτα», Λιβάδι. Tο κατσίκι είναι από το κτήμα τους, τα ψάρια απ’ την τράτα τους και το κρασί από τ’ αμπέλι τους. «Tο Γάνεμα», παραλία Γάνεμα. Mπροστά στη θάλασσα, μαγειρευτά από την κυρά Γιαννούλα και ψάρια ψημένα από τον Γιώργο. «Kύκλωπας», Μέγα Λιβάδι, τηλ.: 51.009. Τηλεφωνήστε πρώτα να σφάξει τον κόκορα για να ’ναι έτοιμος μέχρι να φτάσετε. Εχει δικό του κρασί, σκληρή μυζήθρα και ζαρζαβατικά απ’ τον κήπο. «Tαβέρνα του Γεροντάρη», Παναγιά. Θα φάτε μακαρόνια hand made, κοτόπουλο από τα δικά του, τυρί και κόκκινο κρασί. Παραγγελίες πριν ξεκινήσετε στο τηλέφωνο 51.030. «Mανόλης», Ψιλή Αμμος. Ο,τι πάρετε με γεύση ξύλου, από τον φούρνο της αυλής.

Τι να ψωνίσετε
Οσο και αν σας φαίνεται παράξενο η Σέριφος παράγει εξαιρετικά πορτοκάλια, μόνο που δυστυχώς δεν θα τα προλάβατε. Mπορείτε όμως να βρείτε πολύ καλό μέλι αν ψάξετε.

(πηγή: www.kathimerini.gr, 30/8/2008)

Τα... μακαρόνια του διαβόλου

Το σκηνικό ειδυλλιακό. Παραθαλάσσιο μαγαζί σε κοσμοπολίτικο ελληνικό νησί. Προσεγμένο, με ναυτική διακόσμηση, ξύλινο πάτωμα και τεράστιες, άνετες καρέκλες που σου επιτρέπουν να γύρεις νωχελικά και να απολαύσεις τη θέα. Μία νεαρή σερβιτόρα πλησιάζει το τραπέζι για να πάρει παραγγελία. Διαδικασία που όμως αποδεικνύεται πιο δύσκολη και επίπονη από ό,τι θα φανταζόταν κανείς. Κατ’ αρχήν η -ευγενέστατη είναι η αλήθεια- κοπέλα δεν έχει τη δυνατότητα να αποκρυπτογραφήσει κανέναν από τους τίτλους που η φαντασία του ιδιοκτήτη έχει δώσει στα εδέσματα που προτείνονται στον κατάλογο. Ετσι, τα «μακαρόνια με φωτιά διαβόλου» παραμένουν ένα άλυτο μυστήριο μέχρι να φτάσουν στο τραπέζι μας και να ανακαλύψουμε ότι πρόκειται απλώς για μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα και μπόλικη καυτερή πιπεριά και το «ριζότο με αρωματικά χόρτα» αποδεικνύεται ένα απλό σπανακόρυζο. Τα «ψάρια ημέρας» που προτάθηκαν ως «φρεσκότατος γαύρος» ήταν τελικά σαρδέλες. Οσο για τον προσδιορισμό των λαχανικών που περιλαμβάνονταν στη «σαλάτα εποχής» στάθηκε αδύνατος. Η παραγγελία του κρασιού αποδεικνύεται ακόμα πιο δύσκολη. Ο άνθρωπος που καλείται να μας εξυπηρετήσει και -γιατί όχι- να μας καθοδηγήσει, εκπλήσσεται όταν ανακαλύπτει ότι το αγιωργίτικο είναι... κόκκινο κρασί. Και βέβαια ούτε λόγος για σαμπανιέρα ώστε να μη ζεσταθεί το κρασί.

Η κοπέλα μάς ζήτησε συγγνώμη για την άγνοια, αλλά όπως μας εξήγησε εργαζόταν ως σερβιτόρα «ευκαιριακά». Ηταν ολοφάνερο ότι αντιμετώπιζε τη συγκεκριμένη δουλειά υποτιμητικά και δεν της περνούσε καν από το μυαλό ότι το να εργάζεσαι στον τομέα του τουρισμού, σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, είναι εξαιρετικά σημαντικό και, παρόλο που φαντάζει εύκολο, απαιτεί προσόντα και γνώσεις. Γιατί όμως να το σκεφτεί η ίδια, αφού δεν απασχολεί αυτόν που την προσέλαβε, ο οποίος για να γλιτώσει μερικά ευρώ, χάνει την ευκαιρία να βγάλει πολύ περισσότερα μελλοντικά. Και βέβαια δεν απασχολεί συνολικά όσους κόπτονται για τον τουρισμό αυτής της χώρας, μιλούν για επενδύσεις και υποδομές, για δείκτες αλλά δεν έχουν μεριμνήσει για το απλούστερο. Την κατάρτιση και την εξασφάλιση της επάρκειας εκείνων που αποτελούν το πρόσωπο, τη βιτρίνα όλης αυτής της βιομηχανίας.

Και βέβαια δεν νοιάζει ούτε εκείνους που «προωθούν» τα ελληνικά προϊόντα με καμπάνιες που όπως αποδεικνύεται κοστίζουν πολύ και αποφέρουν ελάχιστα. Γιατί βέβαια ποιο μέρος είναι καλύτερο για να γνωρίσουν, να γευτούν οι τουρίστες τα τοπικά ελληνικά προϊόντα, και στη συνέχεια να τα αναζητήσουν, αν όχι το ταβερνάκι, το εστιατόριο των διακοπών;

Με κίνδυνο να ακουστεί σαν γκρίνια, ακόμα θυμάμαι την έκπληξη, ανάμικτη ίσως και με λίγη δυσφορία, με την οποία Ιταλός σερβιτόρος με αντιμετώπισε όταν ζήτησα το κρέας, κατά την ελληνική συνήθεια, «λίγο πιο καλά ψημένο». Πρόκειται για παλιά ιταλική συνταγή με πληροφόρησε, δίνοντάς μου ένα σωρό πληροφορίες για την προέλευση και τον τρόπο εκτροφής του ζώου, τον τρόπο μαγειρικής και τα μυρωδικά χόρτα που χρησιμοποιούνται στο μαγείρεμα τα οποία, όπως μου είπε, φτάνουν φρέσκα κάθε πρωί ειδικά για να μαγειρευτεί αυτό το πιάτο. Αλήθεια, ψέματα, πάντως με έπεισε.

(πηγή: www.kathimerini,gr, 28/8/2008)

Η Αρκαδία επωφελείται του μύθου της

Υπάρχουν 70 πόλεις στον κόσμο με το όνομα Αρκαδία και από αυτές οι 25 μόνο στις ΗΠΑ. Υπάρχουν προϊόντα και επιχειρήσεις που φέρουν την ποιητική ονομασία Arcadia. Διόλου τυχαίο αν σκεφτεί κανείς ότι και μόνο το άκουσμα της λέξης «Αρκαδία» προκαλεί βαθείς συνειρμούς στις συνειδήσεις με δυτική κουλτούρα. Γιατί, η Αρκαδία «είναι μια εικόνα στον ορίζοντα που μας θέλγει, είναι η σαγήνη προς το καλό». Αυτή η μυθική διάσταση της Αρκαδίας, μιας ιδέας ρευστής στον χρόνο, συνυφασμένης με την ευτυχία, καλείται τώρα να γίνει κτήμα και των ίδιων των σύγχρονων Αρκάδων μέσα από ένα πρόγραμμα που μόνο καλό έχει να φέρει στην περιοχή.

Η σύγχρονη ζωή

«Ζητούμενο είναι η πραγματική Αρκαδία και η νοερή «Αρκαδία» να γίνουν συγκοινωνούντα δοχεία», λέει ο ελληνιστής Πέδρο Ολάγια, ο άνθρωπος που έβαλε τον σπινθήρα στην ιδέα και έφθασε στο κατώφλι να υποδέχεται αύριο διακεκριμένους διανοούμενους και επιχειρηματίες στην Αρχαία Μαντινεία.

«Ιδρύουμε τη «Διεθνή Αρκαδική Εταιρεία» με σκοπό να φέρει κοντά ανθρώπους, που συνεργαζόμενοι αξιοποιούν τεχνογνωσία, πόρους, καλές πρακτικές επαναπροσδιορίζοντας το ουσιώδες και προτείνοντας λύσεις για τα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας». Αυτήν την αποστολή θα την αναλάβει το Κέντρο Προβολής του Αρκαδικού Κεκτημένου που θα επιχειρήσει να κάνει συνείδηση την πολιτιστική διάσταση του χώρου. «Μας ενδιαφέρει οι σύγχρονοι Αρκάδες να γίνουν από μόνοι τους θεματοφύλακες αυτής της παράδοσης», λέει ο Πέδρο Ολάγια, συγγραφέας, μεταξύ άλλων του βιβλίου «Ευδαίμων Αρκαδία» (ένα μεγάλο νοερό ταξίδι στον δυτικό πολιτισμό ιχνηλατώντας το αρκαδικό στοιχείο).

Είναι εντυπωσιακό πόσο διαδεδομένη είναι η ιδέα της «Αρκαδίας» στο εξωτερικό, ακόμη και στην Απω Ανατολή. Ο Πέδρο Ολάγια λέει ότι στην Ιαπωνία μία πρόσφατη έκθεση για την «Ευτυχία» ξεκινούσε με την ιδέα της Αρκαδίας. «Κάθε περιοχή του κόσμου αναζητεί στοιχεία από την παράδοσή της ώστε να τα περάσει στη διεθνή συνείδηση και πάνω εκεί να στηρίξει την τουριστική της ανάπτυξη. Η Αρκαδία τα έχει όλα έτοιμα».

Σε ένα παλιό τουριστικό περίπτερο στην Αρχαία Μαντινεία, το οποίο θα μετατραπεί σε έδρα των ευγενών αυτών σκοπών, θα φιλοξενηθεί το διεθνές συνέδριο από αύριο με συμμετοχή πολλών προσωπικοτήτων. Κύριος ομιλητής θα είναι ο καθηγητής ελληνικού πολιτισμού και φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου South Florida κ. John P. Anton, επίτιμος πρόεδρος της διοργανώτριας Διεθνούς Αρκαδικής Εταιρείας. Θα έρθουν επίσης: Τζέιμς Ρόι από το Πανεπιστήμιο του Νότιγχαμ, Ντενίζ Γιλμπ από την πόλη Arcadia της Καλιφόρνια, Νίκολας Μπουριό από την Τέιτ Γκάλερι, και πολλοί ακόμη.

Το θέμα είναι να γίνει η σύνδεση με την τοπική κοινωνία. Η οικονομία της περιοχής με τα προϊόντα της, τα κρασιά της και τις φυσικές ομορφιές της, τους ξενώνες και τα αρχοντικά σε συνδυασμό με τις αρχαιότητες και το, απαράλλαχτο από την αρχαιότητα σε πολλά σημεία της, τοπίο, θα έχει πολλά να ωφεληθεί. Οταν λειτουργήσει το Κέντρο, θα γίνονται εκπαιδευτικά προγράμματα σε συνεργασία με σχολεία ούτως ώστε τα παιδιά να κατανοήσουν τη δύναμη που έχει η λέξη «Αρκαδία» για τη διεθνή κοινότητα.

«Η «Αρκαδία» δεν έχει καμιά σχέση με ουτοπικές εκδοχές της κοινωνίας», λέει ο Πέδρο Ολάγια. «Δεν εμπεριέχει καμιά συνταγή για το πώς πρέπει να ζήσει κανείς. Είναι μια εικόνα στον ορίζοντα που κάθε εποχή την προσεγγίζει».

Info Διεθνές συμπόσιο για την ίδρυση του Διεθνούς Δικτύου «Αρκαδία» και τη δημιουργία του Κέντρου Προβολής του Παγκόσμιου Αρκαδικού Κεκτημένου. Αρχαία Μαντινεία, 29-31 Αυγούστου. www.isarcadia.org

(πηγή: www.kathimerini.gr, 28/8/2008)

Δυσάρεστες συγκρίσεις

Με τα κρεμμυδάκια μάς κάνει ο δημοσιογράφος του yahoo.com Μάρτιν Ρότζερς σε χθεσινό του άρθρο, που δυστυχώς δημοσιεύεται σε μία από τις πιο δημοφιλείς ιστοσελίδες του Ιντερνετ. Επιχειρώντας μια σύγκριση ανάμεσα στο Πεκίνο και στην Αθήνα ως προς τη διαχείριση των ολυμπιακών τους εγκαταστάσεων, αποθεώνει τους Κινέζους και θάβει εμάς. «Στη σημερινή εποχή όποια πόλη φιλοδοξεί να πάρει Ολυμπιακούς Αγώνες θα πρέπει όχι μόνο να επιδείξει τις εγκαταστάσεις, τις προδιαγραφές τους και την υποδομή, αλλά και να αποδείξει ότι θα ωφελήσουν και στο μέλλον την τοπική κοινωνία», γράφει ο Ρότζερς. Και συνεχίζει, αφιερώνοντας ένα μεγάλο κομμάτι (δυστυχώς...) στην Αθήνα: «Οι Αγώνες της Αθήνας το 2004 έδειξαν την απόλυτα λανθασμένη προσέγγιση του θέματος, ενώ το Πεκίνο έδειξε στον κόσμο τη σωστή κατεύθυνση. Τέσσερα χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς της Αθήνας, η Ελλάδα ζει μια τραγωδία. Οι 21 από τις 22 ολυμπιακές εγκαταστάσεις έχουν εγκαταληφθεί και πολλές έχουν υποστεί καταστροφές.

Καταυλισμοί Τσιγγάνων έχουν στηθεί στη σκιά των σταδίων, που πριν απο τέσσερα χρόνια είχαν φιλοξενήσει τους κορυφαίους αθλητές. Οι εξωτερικοί τοίχοι έχουν καλυφθεί με γκράφιτι τη στιγμή που τα ρεπορτάζ λένε ότι έχει δαπανηθεί πάνω από ένα εκατομμύριο δολάρια για τη συντήρηση αυτών των ερειπίων!... Αυτή είναι η κληρονομιά της Αθήνας». Κι αν δεν... χορτάσατε, ο κ.Ρότζερς έχει κι άλλα ράμματα για τη γούνα μας. «Η ανάθεση των Αγώνων στην Αθήνα είχε μια τιμητική αξία, για τη χώρα που γεννήθηκαν και ήταν φόρος τιμής και προς την Αρχαία Ολυμπία.

Ωστόσο οι Αγώνες δεν θα ξαναγίνουν εκεί. Δεν θα επιτραπεί σε άλλη χώρα να πάρει τη διοργάνωση για προσωπική προβολή και να προβεί σε τραγελαφική σπατάλη χρημάτων σε μεγάλους χώρους χωρίς να έχει προβλεφθεί το μέλλον τους».

Οι λέξεις του κ. Ρότζερς ενοχλούν γιατί περιγράφουν μια πραγματικότητα που εμείς την ζούμε από πρώτο χέρι. Δεν γνωρίζω αν η εταιρεία «Ολυμπιακά Ακίνητα» σκοπεύει να του απαντήσει, αλλά όταν το συνεργείο του βρετανικού δικτύου Sky News (δείτε το σχετικό βίντεο στο μπλογκ www.nylon.gr) επιχείρησε να μιλήσει με κάποιον από την εταιρεία δεν μπόρεσε να βρει κανένα αρμόδιο. Ανάλογη τύχη είχε και δημοσιογράφος της κορεάτικης τηλεόρασης που μοιράστηκε την εμπειρία του με συνάδελφο.

Την ίδια στιγμή στην ιστοσελίδα των «Ολυμπιακών Ακινήτων» όλα περιγράφονται σχεδόν ειδυλλιακά. Η συντριπτική πλειοψηφία των εγκαταστάσεων εμφανίζεται να αξιοποιείται με κάποιον τρόπο. Μαγική εικόνα; Και πριν από λίγες ημέρες παρακολουθούσα μπουλντόζες, μισθωμένες από την εταιρεία, να καθαρίζουν την «παραλία» του Μοσχάτου για να εξασφαλιστεί η ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών, αλλά και να ελέγχεται η είσοδος των οχημάτων προκειμένου να αποφευχθούν φαινόμενα ανεξέλεγκτης ρύπανσης (ρίψη σκουπιδιών, μπάζων κ.λπ.). Τέσσερα χρόνια μετά, θα πρέπει να πανηγυρίσουμε;

(πηγή: www.kathimerini.gr, 27/8/2008)

Η νέα, μεγάλη τουριστική αγορά του Βορρά

Eνα από τα βασικά χαρακτηριστικά της φετινής τουριστικής σεζόν ήταν η από Βορρά πλημμυρίδα παραθεριστών που κατέκλυσε τις παραλίες της Βόρειας Ελλάδας, αλλά και αυτές της Ηπείρου και πολλών νησιών μας.

Με μέτριους υπολογισμούς ξεπέρασαν το ένα εκατομμύριο οι τουρίστες από τις χώρες της νοτιοανατολικής Ευρώπης που έκαναν διακοπές στα παράλιά μας, καταγράφοντας αύξηση της τάξης του 20% σε σχέση με πέρυσι, όταν η κίνηση απο τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης ήταν σαφώς χαμηλότερη, αν όχι στάσιμη.

Ποιο είναι το μήνυμα; Μια τεράστια αγορά, που εκτείνεται από τη Σερβία έως τη Σιβηρία και τον Καύκασο, έχει ανοίξει διάπλατες τις πόρτες της στη μεγάλη βιομηχανία μας, τον τουρισμό.

Στις χώρες της νοτιοανατολικής Ευρώπης, όπου οι οικονομίες αναπτύσσονται ταχύτατα και το βιοτικό επίπεδο ανεβαίνει με γοργούς ρυθμούς, είναι πολλοί οι άνθρωποι που έχουν την «πολυτέλεια» να κάνουν διακοπές στο εξωτερικό και στο μέλλον θα είναι ακόμα περισσότεροι.

Ο τουρισμός μας «χτύπησε φλέβα» στα βορειοανατολικά σύνορά του και πρέπει να την εκμεταλλευτεί στο έπακρο. Προς τούτο δεν αρκεί η προβολή του υψηλής στάθμης τουριστικού μας προϊόντος. Χρειάζεται και η διευκόλυνση των υποψήφιων πελατών, που όμως εξακολουθεί να γίνεται μέ όρους της δεκαετίας του ’80.

Για να πάρει, π.χ., βίζα ένας Ρώσος από τη Σιβηρία που θέλει να κάνει διακοπές στην Ελλάδα πρέπει να ταξιδέψει πέντε ώρες με το αεροπλάνο ώς τη Μόσχα και να περιμένει δυο και τρεις μέρες στην ουρά του εκεί προξενείου μας που έχει δυο υπαλλήλους για να εξυπηρετήσουν χιλιάδες ενδιαφερομένους.

Το αίτημα του τουριστικού κλάδου για άνοιγμα δυο προξενείων, ένα στην κεντρική και ένα στη νότια Ρωσία, προσκρούει στην έλλειψη χρημάτων, όταν συντηρούνται προξενεία σε απίθανες πόλεις, π.χ. Ρότερνταμ, ή για «εθνικούς λόγους», όπως το Μοναστήρι.

Αλλα και οι ίδιοι οι εμπλεκόμενοι με τον τουρισμό πρέπει να ανθεωρήσουν κάποιες απόψεις τους. Οι εποχές που σνόμπαραν τους «λιγούρηδες» Βούλγαρους, Ρουμάνους, Αλβανούς ή τους «Ρώσους μαφιόζους» και νόμιζαν ότι αν τους βάλουν στο αραχνιασμένο ενοικιαζόμενο θα τους κλέψουν τα σκουριασαμένα κουταλοπίρουνα ανήκουν στο παρελθόν.

Συμπεριφορές όπως π.χ. αυτή που παρατηρείται σε μεγάλα τουριστικά συγκροτήματα, όπου ακόμη και τα πέριξ αυτών ταβερνάκια υποχρεούνται να σερβίρουν φαγητά που καθορίζει αποκλειστικά κάποιο «γραφείο εφοδιασμού», στη λογική «Ρώσοι είναι, τρώνε ό,τι να ’ναι», όχι μόνο δεν θα φέρουν και άλλους τουρίστες αλλά θα διώξουν και αυτούς που μας προτίμησαν. Εναλλακτικές λύσεις έχουν πολλές, και μάλιστα όχι μακριά από τα παράλιά μας.

(πηγή: www.kathimerini.gr, 26/8/2008)

Η Σαγκάη εγκαινιάζει το υψηλότερο παρατηρητήριο του κόσμου

Ο υψηλότερος χώρος παρατήρησης στον κόσμο ανοίγει την Κυριακή στον 100ό όροφο του Παγκόσμιου Οικονομικού Κέντρου στη Σαγκάη.

Η αίθουσα βρίσκεται στον προτελευταίο όροφο του κτιρίου, το οποίο είναι ο ψηλότερος ουρανοξύστης της Κίνας και εγκαινιάστηκε νωρίτερα φέτος. Με ύψος 474 μέτρα, φιλοξενεί ακόμα ξενοδοχείο πολυτελείας, καταστήματα και 70 ορόφους γραφεία.

Όπως αναμεταδίδει το AFP από τον κινεζικό Τύπο της Τρίτης, η είσοδος στο παρατηρητήριο θα κοστίζει 22 δολάρια.

Μέχρι σήμερα, το υψηλότερο παρατηρητήριο ήταν το Sky Pod στο CN Tower, τον πύργο τηλεπικοινωνιών του Τορόντο, το οποίο προσφέρει θέα από ύψος 447 μέτρων.

(πηγή: www.in.gr, 26/8/2008)

36 ώρες στη Μινεάπολη

Η πολιτιστική προσφορά της Μινεάπολης και της δίδυμης πόλης της, του Σεν Πολ, θα ενθουσιάσουν ακόμη και τον πιο κυνικό επισκέπτη, που δεν μπορεί παρά να συγκινηθεί από την πηγαία και ειλικρινή ευγένεια των κατοίκων της πόλης.

Παρασκευή
5 μ. μ. - Μεσάνυχτα. Kαταρράκτες
Αν η ζέστη σας φανεί αφόρητη, τρέξτε στο πάρκο Μινεχάχα Φολς. Εκεί, θα βρείτε δροσιά, καταρράκτες (όχι του Νιαγάρα...) και αξιοζήλευτη ησυχία, μέσα στο κέντρο της πόλης. Η Μινεάπολης διαθέτει μία από τις καλύτερες θεατρικές ομάδες των ΗΠΑ, που εμφανίζεται στο υπερσύγχρονο θέατρο Γκάθρι, πραγματικό αρχιτεκτονικό κόσμημα της πόλης. Μη χάσετε την εμπειρία της συνοικίας των αποθηκών της Μινεάπολης, που έχει μετατραπεί σε ζωντανό νυχτερινό κέντρο της νεολαίας. Μία επίσκεψη στο 414 soundbar θα σας πείσει για του λόγου το αληθές.

Σάββατο
10 π. μ. - 3 μ. μ. Τρόφιμα και τέχνες
Πηγαίνετε για τον πρωινό σας καφέ στο Al’s Breakfast, δίπλα ακριβώς στο campus του Πανεπιστημίου της Μινεσότα, για φιλική φοιτητική ατμόσφαιρα. Από εκεί, μπορείτε να κάνετε τη βουτιά σας στη λίμνη Χάριετ, για οικογένειες, ή στη λίμνη Σλίνταρ, που φιλοξενεί το φοιτητόκοσμο και όπου επιτρέπεται ακόμη και ο γυμνισμός. Από εκεί, λίγα λεπτά δρόμο, θα βρείτε το Κέντρο Τεχνών Walker, με μία από τις καλύτερες συλλογές σύγχρονης τέχνης στις ΗΠΑ.
4 μ. μ. - Μεσάνυχτα. Ψώνια
Εκτός από το ονομαστό εμπορικό κέντρο «Μολ οφ δε Αμέρικας», ίσως το μεγαλύτερο στην αμερικανική ήπειρο, η Μινεάπολις διαθέτει και όμορφη εμπορική συνοικία, κατά μήκος της Γκραντ Αβενιου. Από εκεί, περάστε μία βόλτα από τη συνοικία των καλλιτεχνών και μουσικών, το Νορθίστ.

Κυριακή
9 π. μ. - Μεσημέρι. Στο ποτάμι
Αν σκοπεύετε να δείτε από κοντά το συνέδριο των Ρεπουμπλικανών, περάστε πρώτα από το δημαρχείο της πόλης για μια μπουκιά στο παραδοσιακό ντάινερ Mickey’s. Αν πάλι βαριέστε την πολιτική, μία επίσκεψη στο Ιστορικό Μουσείο της Μινεσότα είναι ό, τι πρέπει για σας, με πρωτότυπα και ενδιαφέροντα εκθέματα.

Χρήσιμες πληροφορίες
Πού να πάτε:
Minnehaha Falls Park (4825 Minnehaha Avenue S, 612-230-6400, www.minneapolisparks.org), Guthrie (818 South Second Street, 612-377-2224, www.guthrietheater.org), 414 Soundbar (414 Third Avenue N, 612-333-0363, www.414soundbar.com), Al’s Breakfast (413 14th Avenue SE, 612-331-9991), Walker Art Center (1750 Hennepin Avenue, 612-375-7600, www.walkerart.org), Mickey’s Diner (36 Seventh Street W, 651-222-5633, www.mickeysdiningcar.com).

(πηγή: www.kathimerini.gr, 23/8/2008)

Ανίσχυροι οι Ελληνες τουρίστες στους «εξωτικούς» κινδύνους

Σε μία εποχή όπου οι Ελληνες όλο και πιο συχνά επιλέγουν για τις διακοπές τους «εξωτικούς» προορισμούς που εγκυμονούν «εξωτικούς» κινδύνους για την υγεία, οι υπηρεσίες ταξιδιωτικής ιατρικής της χώρας μας που έχουν την ευθύνη της ενημέρωσης αλλά και της χορήγησης προληπτικών εμβολίων στους ταξιδιώτες εμφανίζουν σημαντικότατες ελλείψεις σε ανθρώπινο δυναμικό και υποδομές.

Μελέτη που διεξήγαγε το Γραφείο Ταξιδιωτικής Ιατρικής του Κέντρου Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (ΚΕΕΛΠΝΟ) του υπ. Υγείας, σε 50 Διευθύνσεις Υγείας των Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων έδειξε ότι από τις 50 Διευθύνσεις Υγείας οι 20 δεν διαθέτουν νομίατρο. Οι 34 δεν έχουν μόνιμο γιατρό, ενώ 8 δεν έχουν καθόλου γιατρό! Σύμφωνα με τη μελέτη, η εκτίμηση του ταξιδιώτη είναι ότι οι εμβολιασμοί διενεργούνται από μη ιατρικό προσωπικό (οι περισσότερες διευθύνσεις -ιδίως της επαρχίας- δεν έχουν προσωπικό, το υπάρχον, έχει και άλλο έργο, όπως υποχρεωτικοί εμβολιασμοί, υγειονομικοί έλεγχοι υπηρεσιών του νομού κ.λπ.).

Οι χώροι όπου στεγάζονται οι δομές συχνά διαθέτουν μόνο ένα εξεταστικό κρεβάτι. Στο 50% των κτιρίων δεν υπάρχει ηλεκτρονικός υπολογιστής, ώστε το προσωπικό να ενημερώνεται σχετικά με τα νεότερα δεδομένα (επιδημίες κ.ά.).

Οι νομίατροι των Διευθύνσεων Υγείας δεν έχουν ειδική εκπαίδευση στον τομέα, ώστε να παρέχονται ασφαλείς υπηρεσίες σε ταξιδιώτες με ιδιαιτερότητες (π.χ. έγκυες, άτομα με αλλεργία σε εμβόλια, ανοσοκατασταλμένοι κ.ά.).

Η περίθαλψη των ταξιδιωτών που έχουν νοσήσει κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους γίνεται συνήθως σε μονάδες χωρίς ειδική κλινική εμπειρία και εργαστηριακή υποδομή.

Τέλος, όσον αφορά τα ιατρεία ταξιδιωτικής ιατρικής που λειτουργούν στον ιδιωτικό τομέα, αυτά δεν διαθέτουν όλα τα απαιτούμενα εμβόλια και φάρμακα, παρά μόνο όσα κυκλοφορούν στο εμπόριο με αποτέλεσμα να προβαίνουν μόνο στην εκτίμηση κινδύνου και την παροχή γενικών οδηγιών προφύλαξης. Αξίζει να σημειωθεί ότι πάνω από 840 εκατ. διεθνείς ταξιδιώτες καταγράφονται ετησίως, όταν το 1970 δεν ξεπερνούσαν τα 150 εκατ. Πολλοί απ’ αυτούς οδεύουν προς εξωτικούς προορισμούς. Ετησίως, πάνω από 30.000 ταξιδιώτες από Αμερική και Ευρώπη παρουσιάζουν ελονοσία, ενώ το 40% των τουριστών από ανεπτυγμένες χώρες εκδηλώνει «διάρροια των ταξιδιωτών».

Το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Ταξιδιωτική Υγεία 2008 - 2012 που έχει εκπονήσει το υπ. Υγείας προβλέπει εκσυγχρονισμό των υπαρχουσών δομών, ίδρυση νέων ιατρείων σε Κέντρα Υγείας, δημοτικά ιατρεία, νοσοκομεία, δίκτυο εργαστηρίων για τροπικά νοσήματα.

(πηγή: www.kathimerini.gr, 23/8/2008)

Xίος

Εχετε πολλά να δείτε στη Χίο. Ομορφες θάλασσες και αμμουδιές, τον Ανάβατο, τη Δασκαλόπετρα και τα μεσαιωνικά χωριά. Ενα νησί με μοναδικότητες και πλούσιο σε ιστορία. Το υπέροχο μαστίχι του νησιού ήταν αυτό που «καλούσε» τους διάφορους κατακτητές. Επίσης, χαρακτηριστικό του νησιού είναι οι ανθισμένες άγριες τουλίπες, οι λαλάδες, όπως τις λένε οι ντόπιοι. Θεωρείται βέβαιο πως από εδώ την πήραν οι Oλλανδοί και την έκαναν εθνικό λουλούδι της χώρας τους.

H Xίος είναι το πέμπτο σε μέγεθος ελληνικό νησί με έκταση 807 τετρ. χιλιόμετρα. Tο βόρειο μέρος του νησιού είναι ορεινό και οι ψηλότερες κορυφές είναι δύο, του Πεληναίου όρους, με ύψος 1.297 μ. και 1.240 μ. Tο νότιο τμήμα έχει πεδιάδες και λόφους, όπου ο ψηλότερος δεν υπερβαίνει τα 500 μ. Mαζί με τα Ψαρά και τις Oινούσες αποτελούν τον Nομό Xίου με 55.000 κατοίκους περίπου.

H πόλη της Xίου, που θα σας καλωσορίσει καθώς θα έρχεστε με το καράβι ή το αεροπλάνο, αρχιτεκτονικά δεν είναι άσχημη αλλά ελάχιστα έχει να σας πει παρόλο που σφύζει από ζωή και κίνηση. Tα γραφικότερα σημεία της πόλης είναι η «Aπλωταριά», πλάι στην πλατεία Bουνακίου, που ονομάστηκε έτσι επειδή οι έμποροι απλώναν την πραμάτεια τους, τα γραφικά καλντερίμια και η παραλία με τις καφετέριες που είναι η περιοχή της βόλτας.

Αξίζει να δείτε...

...τον Kάμπο. Βρίσκεται λίγο νοτιότερα της Xώρας (έτσι αποκαλούν οι ντόπιοι την πόλη) και είναι μοναδικός. Κατάφυτος με πορτοκαλιές, λεμονιές, μανταρινιές και νεραντζιές, είναι χωρισμένος σε ιδιοκτησίες που περιβάλλονται από ψηλούς μαντρότοιχους. Οι ιδιοκτησίες αυτές -περίπου 200- είχαν παλαιότερα η κάθε μία διώροφο ή τριώροφο αρχοντικό, βοηθητικά οικήματα και μαγκανοπήγαδο απ’ όπου ποτιζόταν όλο το κτήμα. Tον Kάμπο είχαν επιλέξει οι Γενοβέζοι κατά τον 14ο και 15ο αιώνα για να κτίσουν τις επαύλεις τους και τον ίδιο τόπο διάλεξαν και οι ντόπιοι αριστοκράτες τα μετέπειτα χρόνια. Σίγουρα πάντως δεν θα σας θυμίσει κανένα άλλο μέρος της Eλλάδας.

...τα μεσαιωνικά χωριά των Mαστιχοχωρίων. Ολα τα Mαστιχοχώρια βρίσκονται στα νότια του νησιού, και είναι 24 τα χωριά και οι οικισμοί που παράγουν μαστίχα. Kάποια από αυτά είναι καστροχώρια ήδη από τον μεσαίωνα, όταν οι Γενοβέζοι θέλησαν να λύσουν το πρόβλημα της άμυνας και περιφρούρησης του πολύτιμου προϊόντος αυτών των χωριών από τις διάφορες πειρατικές επιδρομές. Tα καστροχώρια είναι τα Aρμόλια, το Πυργί, οι Oλύμποι, τα Mεστά και η Bέσσα. Στο κέντρο του κάθε χωριού υπάρχει ο αμυντικός πύργος στον οποίο κατέφευγαν οι κάτοικοι σε περίπτωση επιδρομής. Oι δρόμοι των μεσαιωνικών οικισμών είναι στενοί, λιθόστρωτοι και συνδέονται με την κεντρική πλατεία του χωριού. Kατά διαστήματα σκεπάζονται από καμάρες (βότες). Tο Πυργί και τα Mεστά αποτελούν τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα της οχυρωματικής αρχιτεκτονικής της εποχής εκείνης. Tο Πυργί, γνωστό και σαν «ζωγραφιστό χωριό», είναι το μεγαλύτερο και ίσως το πιο ενδιαφέρον από αρχιτεκτονικής και λαογραφικής άποψης.

...τη Δασκαλόπετρα βορειότερα της χώρας, λίγο έξω από το Bροντάδο. Σύμφωνα με την παράδοση, εδώ αφήσαν οι ναύτες τον τυφλό Ομηρο, μεταφέροντάς τον από την Eρυθραία. O βράχος είναι επίπεδος στην πάνω επιφάνεια, με ίχνη από εδώλια στην περιφέρεια και στη μέση μια σκαλιστή έξαρση με πόδια λιονταριού. H λαϊκή παράδοση θεωρεί τη Δασκαλόπετρα ως τον βράχο - σχολείο όπου δίδασκε ο Ομηρος τα ποιήματά του.

...τον Aνάβατο. Eίναι ένα χάρμα οφθαλμών αυτή η καστροπολιτεία όλες τις ώρες της ημέρας. O «Mυστράς του Aιγαίου» απέχει 25 χλμ. από τη Xώρα. Kτίστηκε (κατά την πιθανότερη εκδοχή) από τους ίδιους μαστόρους που έκτισαν το μοναστήρι της Nέας Mονής κατά παραγγελία του αυτοκράτορα Kωνσταντίνου Θ’ του Mονομάχου.

Χρήσιμες πληροφορίες
Πώς θα πάτε:

Aεροπορικώς σε 50΄ λεπτά Yπάρχουν και πτήσεις από Θεσ/νίκη. Mε το πλοίο το ταξίδι διαρκεί 8-10 ώρες.

Πού να φάτε:
«Θεοδοσίου» - Για εξαιρετικούς μεζέδες. «Xότζας» - Πασίγνωστη ταβέρνα της Xώρας με καλά μαγειρευτά και κρεατικά της ώρας. «Aπόλαυση» - Στην παραλία της Aγίας Eρμιόνης για καλά και σπάνια μεζεκλίκια, καθώς και για φρεσκότατο ψάρι. «O Πάσσας» - Στην Λαγκάδα για φρεσκότατο ψάρι με θέα το λιμανάκι. «O Nόστος» - Πάλι στην Λαγκάδα για εξαίρετα μεζεκλίκια.

Τι να ψωνίσετε:
Bεβαίως, μαστίχα Xίου σε διάφορες μορφές. H Ενωση Mαστιχοπαραγωγών άνοιξε μαγαζί στην παραλία της Xώρας με την ονομασία «Mαστίχα shop», με όλες τις μορφές της μαστίχας, πολλές από τις οποίες δεν φαντάζεστε καν. Στον Kάμπο επισκεφθείτε το βιολογικό Aγρόκτημα του Bαγγέλη Ξύδα για εξαίσια γλυκά κουταλιού, μαρμελάδες και τουρσιά. Στη Xίο θα βρείτε επίσης εξαιρετικό ούζο αρωματισμένο ή μη με μαστίχα.

(πηγή: www.kathimerini.gr, 23/8/2008)

Μια νύχτα στο Κοσμοδρόμιο Μύκονος

Αν προσεγγίσεις τη νήσο Μύκονο νύχτα, από τα νότια και τα δυτικά, είναι αδύνατον να εντοπίσεις πού βρίσκεται η Χώρα, ο βασικός οικισμός, η πρωτεύουσα του νησιού. Ολο το νησί, απ’ τις ακτές ώς την ενδοχώρα στέκει ολόφωτο μες στο πέλαγος, σαν πολυέλαιος όλο το νησί είναι οικισμένο, ένα συνεχές κτιρίων και φώτων, μια απέραντη πόλη, με κόκκινα-πράσινα φωτάκια απ’ τα παραπλέοντα σκάφη στη θάλασσα γύρω, με κόκκινα-πράσινα φωτάκια από τα υπεριπτάμενα σκάφη στον αιθέρα. Είναι το Blade Runner του τουρισμού, είναι η Μέκκα της παντοτινής διασκέδασης. Είναι το Κοσμoδρόμιο Μykonos...

Mια τέτοια νύχτα, καλοκαιρινή, σ’ ένα από τα διεθνώς μυθολογήμενα dance κλαμπ του κοσμοδρόμιου, όπου αντιαρεπορικοί προβολείς σχίζουν το μελανό στερέωμα, όπου η μουσική και το νταραβέρι δεν τελειώνουν ούτε το πρωί, ένα 20χρονο παιδί δέχτηκε ένα μοιραίο χτύπημα. Εγινε νταραβέρι, κι ένας περίπου Robocop χτύπησε άπαξ. Στο κεφάλι. Το παιδί λύγισε, μεταφέρθηκε για πρώτες βοήθειες, έπεσε σε κώμα, δεν ξύπνησε ποτέ. Οι παριστάμενοι, χτυπημένοι και μη, εμπλεκόμενοι και μη, σκόρπισαν. Υστερα από ώρες πολλές, το πανελλήνιο και η διεθνής κοινή γνώμη, μάθαιναν ότι στη Νύχτα της Μυκόνου, στον Nαό του Forever Fun, πέθανε χτυπημένο ένα παιδί. Η Νύχτα βάρυνε με αίμα αθώου. Αυτή η νύχτα δεν ήταν σαν τις άλλες...

To σοκ διαδέχτηκε η υποψία, κι ύστερα η επίγνωση: Το δυστύχημα δεν ήταν μεμονωμένο περιστατικό, δεν ήταν μόνο κακοτυχία• κάποτε θα συνέβαινε κι αυτό, έτσι, φρικτά και αναπόδραστα. Πώς αλλιώς; Ολο το νταραβέρι, όλη η Νύχτα είχε στηθεί, πολλά χρόνια τώρα, στην κόκκινη γραμμή, πέρα από νόμους και αντοχές, με μόνες κινητήριες και νομιμοποιούσες δυνάμεις τον τζίρο, το κέρδος, τη σεζόν: ό,τι αρπάξουμε στις σαράντα μέρες της αιχμής.

Τη νύχτα στη Μύκονο κυκλοφορούν χιλιάδες οχήματα με μεθυσμένους και ντρογκαρισμένους οδηγούς, πολλοί καβαλάνε μοτοσακό πρώτη φορά, δεν έχουν δίπλωμα, δεν φορούν κράνη, τσακίζονται σε κάθε στροφή της δημοσιάς, τσακίζουν πεζούς και αθώους, το Κέντρο Υγείας δεν δίνει πια στατιστικά.

Τη νύχτα, όταν τα μαγαζιά γκαζώσουν, οι τουρίστες είναι ποτά και κεφάλια, όλα γίνονται, όλα επιτρέπονται, όλα καταναλώνονται. Αυτό πουλάει η Μύκονος, αυτό εξήγησε κυνικά ο δήμαρχος στις εμβρόντητες εκπροσώπους του τοπικού Συλλόγου Γυναικών: «Πάρτε το απόφαση, εδώ έρχονται για να ξεσκίσουν και να ξεσκιστούν. Αυτό είμαστε...». Αυτή είναι η επίσημη σημαία της τουριστικής ανάπτυξης: το ξέσκισμα. Αυτό υπηρετεί έργω και λόγω ο επί 18 έτη δήμαρχος Μυκονίων κ. Χρήστος Βερώνης. Κι έτσι αντιλήφθηκε και τη νύχτα του φονικού στο κλαμπ Τροπικάνα: μεμονωμένο περιστατικό, παράπλευρη απώλεια στο αέναο τουριστικό πρότζεκτ υπό τον κωδικό «Ξέσκισμα». Ο δήμαρχος δεν ξέρει τίποτε για μπράβους, για προστασίες, για νονούς, για υπερβάσεις αδειών, για πέτσινες άδειες καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος, για τράφικινγκ ουσιών και ανθρώπων, για ξυλοδαρμούς, για διαφθορά ή εκφοβισμό κρατικών λειτουργών. Κανείς δεν ξέρει τίποτε. Ομερτά.

Κι όμως όλοι ξέρουν. Οχι όλα, αλλά όλοι ξέρουν από κάτι. Ξέρουν ότι το λαμπερό Κοσμοδρόμιο, όπως και κάθε τουριστική πίστα ξεσκίσματος στην Ελλάδα, από τα Μάλια έως το Φαληράκι, κι από τη Ζάκυνθο ώς την Κέρκυρα, κυβερνιέται από τις σιωπηλές δυνάμεις της οικοδομής και του real estate, από τις δυνάμεις των μαγαζιών και της νύχτας. Αυτές τις δυνάμεις υπηρετούν Πολεοδομικές Υπηρεσίες, ΙΚΑ, Εφορίες, Αστυνομίες, Λιμεναρχεία, δημοτικά συμβούλια και δήμαρχοι, πολιτευτές. Συχνά με το αζημίωτο – μια διευθυντική θέση σε υπηρεσία-κλειδί σε αυτές τις ζώνες βγαίνει σε πλειστηριασμό... Συχνά από φόβο κι από αδυναμία – οι κρατικοί υπάλληλοι είναι φτωχοί και ανίσχυροι, ανυπεράσπιστοι, μπροστά στο χρήμα και την πολιτική δύναμη. Οι βίλες των μεγαλόσχημων και των υπουργών βρίσκονται πλάι στα κλαμπ και το νταραβέρι...

Και το Κοσμοδρόμιο πλέει ολόφωτο. Πιασμένο σε ένα δαιμονικό κύκλο: Η ύπαρξή του εξαρτάται πια καθ’ ολοκληρίαν από τον τζίρο, από την ασταθή σεζόν, τα δάνεια και τα ανελαστικά λειτουργικά τρέχουν, ο «αέρας» και τα λαδώματα έχουν προκαταβληθεί και ο τουρισμός είναι ευμετάβλητος και ευπαθής, εξαρτάται από τις ισοτιμίες του ευρώ, από τα καπρίτσια του πετρελαίου, από μια βομβιστική απόπειρα, από μια φήμη, από το στράβωμα σ’ ένα νταραβέρι... Τον δαιμονικό κύκλο της τέτοιας τουριστικής ανάπτυξης συμπληρώνουν, απαραιτήτως πια, η απληστία, η διαφθορά, ο κυνισμός, η ανομία. Το προϊόν «Ξέσκισμα» κοστίζει ακριβά.

Στη Μύκονο καθρεφτίζεται η νεότατη Ελλάδα, τα μοντέλα ανάπτυξης, οι συνειδήσεις, οι φενάκες, τα λάιφ στάιλ. Καθρεφτίστηκε κυρίως μετά το ’80, όταν την ανακάλυψε ο κόσμος του Κλικ και των νεόπλουτων, όταν ο μεταεπαρχιώτης Π. Κωστόπουλος την πρότεινε ως Εδέμ για ανερχόμενους και βουλιμικούς wannabe. Τότε όμως το νησί είχε χάσει κάθε πνευματικότητα, είχε χάσει τους λόγιους και τους εστέτ, είχε χάσει και τον κοσμοπολιτισμό του ’60, είχε χάσει ακόμη και τον χιππισμό και την γκέι ελευθεριότητα του ’70-’80. Οταν την ανακάλυψαν οι εγχώριοι νεόπλουτοι, η Μύκονος ήταν ήδη φάμπρικα μαζικών υπηρεσιών, πασαρέλα για φτωχοδιάβολους και μοντελοβίζιτες και διαρκές real estate. Αυτή είναι η Μύκονος των τελευταίων δεκαπέντε-είκοσι χρόνων: εγχώρια ανακυκλούμενη μπίζνα χωρίς προοπτική, από τη μια τσέπη στην άλλη του ίδιου παντελονιού, κι αυτή η μπίζνα δεν «βγαίνει» χωρίς υπερβάσεις, χωρίς τέντωμα των ορίων, χωρίς παρανομία. Σε αυτό καθρεφτίζεται η Ελλάδα.

Οταν θα πάτε στη Μύκονο, επιλέξτε να αποβιβαστείτε νύχτα, στο περίπου λιμάνι του Τούρλου. Θα τα δείτε όλα: πάμφωτα κρουαζιερόπλοια, σκόνη, κομφούζιο, μαχητικά Χάμερ, μπαγκάζια σεΐχηδων, κοπάδια ξενοδοχειακά λεωφορεία, θηρευτές πελατών, χαωμένους λιμενικούς, συμφόρηση, καμία σηματοδότηση, κανένα υπόστεγο, κανένα κρατικό σταθμό. Ενα τράνζιτο, μεταβατικός χώρος για το αλλού. Τράνζιτο για το ξέσκισμα. Enjoy!

Ακούγοντας με άλλο... αυτί τους 205 Εθνικούς Υμνους

Είναι 8 το βράδυ μιας Τρίτης και επιμένω να ενοχλώ τις ολυμπιακές αποστολές διαφόρων χωρών της Καραϊβικής ρωτώντας ποιον εθνικό ύμνο θα παίξουν αν κάποιος από τους αθλητές τους κερδίσει χρυσό μετάλλιο στο Πεκίνο. «Πώς είπατε;», με ρωτάει ένας κρεοπώλης, όπως προκύπτει, ο οποίος μοιράζεται την ίδια τηλεφωνική σύνδεση με την ολυμπιακή επιτροπή των Παρθένων Νήσων.

«Θέλω απλώς να μάθω αν οι αθλητές σας θα ακούσουν τον ύμνο των ΗΠΑ ή τον ύμνο των Παρθένων Νήσων», επιμένω.

«Δεν ξέρω παλικάρι μου», μου απαντάει μια γυναικεία φωνή τώρα. «Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν πρόκειται να κερδίσουμε κανένα χρυσό μετάλλιο».

Λίγοι αξίζουν
Πέρασα τις τελευταίες εβδομάδες κάνοντας τηλεφωνήματα αυτού του είδους γιατί είχα βαλθεί να εντοπίσω κάθε εθνικό ύμνο που υπήρχε περίπτωση να ανακρουστεί στους Ολυμπιακούς αυτόν τον Αύγουστο. Kαι είναι 205. Το σχέδιό μου ήταν να τους ακούσω όλους -τουλάχιστον την ορχηστρική διασκευή που ακούγεται στους Αγώνες- με το αυτί ενός δημοσιογράφου που ασχολείται με τη μουσική και τελικά να τους αξιολογήσω. Οι εθνικοί ύμνοι είναι πανομοιότυποι - ένα σύντομο, κλασικό κομμάτι που έχει σκοπό να κάνει στήθη να φουσκώνουν. Οφείλουν να είναι πομπώδεις και βροντεροί, με μια απλή μελωδία που να μπορεί κανείς να τραγουδήσει ακόμη κι αν γίνει λιώμα στο ποτό μέσα στο στάδιο ή μπροστά στην τηλεόραση.

Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα μου έπαιρνε ένα μήνα για να εντοπίσω ένα μουσικό όγκο διάρκειας τεσσάρων ωρών, 26 λεπτών και 25 δευτερολέπτων. Ή ακόμη χειρότερα, ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους σκοπούς θα ήταν τόσο νερόβραστοι που θα υποχρεωνόμουν να περιορίζομαι σε πέντε ανά ημέρα για να προστατεύσω το μουσικό μου αισθητήριο. Επίσης δεν περίμενα ότι η αναζήτηση αυτή θα μου δημιουργούσε μια ισόβια απέχθεια για την «Μασσαλιώτιδα» (εκδοχές της οποίας χρησιμοποιούνται από επτά χώρες) και το «God Save the Queen» (χρησιμοποιείται από τρεις χώρες).

Και τι έμαθα τελικά απ’ όλο αυτό; Οτι υπάρχουν μόνο μια χούφτα ύμνοι που αξίζει κανείς να ακούσει - και το χειρότερο, ότι οι χώρες στις οποίες ανήκουν οι ύμνοι αυτοί δεν έχουν ελπίδα να κερδίσουν κάποιο χρυσό μετάλλιο στο Πεκίνο. Η ιστορία των ύμνων πάει πίσω στο 1560, όταν η οικογένεια του Γουλιέλμου της Οράγγης αποφάσισε ότι χρειαζόταν ένα τραγούδι, «Het Wilhelmus», υπέρ της ολλανδικής ανεξαρτησίας για να συνοδεύει τις επιχειρήσεις της κατά των Ισπανών. Είναι ένα ειρηνικό τραγούδι -κατευναστικό θα έλεγα μάλιστα- με μία αυξανόμενη σε ένταση μελωδία. Εν ολίγοις, είναι ό,τι ακριβώς πρέπει να είναι ένας ύμνος και ίσως γι’ αυτό τον λόγο καμιά άλλη χώρα δεν υιοθέτησε κάποιον ύμνο για τους επόμενους δύο αιώνες. Το «God Save the Queen» πρωτοπαίχτηκε το 1745, η «Μασσαλιώτιδα» το 1792 και αυτό που σήμερα γνωρίζουμε ως ύμνο της Γερμανίας -πάνω σε μουσική του Χάιντν- το 1797.

Με την αποικιοκρατία, οι ύμνοι εξαπλώθηκαν παγκοσμίως, αν και οι περισσότεροι δεν έγιναν επισήμως εθνικοί ώς τις δεκαετίες του 1920 και 1930. Την πρώτη φορά που ακούστηκαν σε Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν το 1924. Αλλά η αποικιοκρατία δεν επέτρεπε σε κάθε χώρα να υιοθετεί σκοπούς και εμβατήρια που θύμιζαν εθνικούς ύμνους ευρωπαϊκών χωρών. Ετσι, τρεις τύποι αναπτύχθηκαν: φολκλορικοί ύμνοι βασισμένοι σε παραδοσιακούς σκοπούς, «η αραβική φανφάρα», στοιχειώδης μελωδία οργανωμένη γύρω από το σάλπισμα μιας τρομπέτας, κοινή στις χώρες της Μέσης Ανατολής και οι λατινοαμερικανικού τύπου επικοί ύμνοι. Η τελευταία κατηγορία είναι η πιο διασκεδαστική. Οι περισσότεροι από αυτούς τους ύμνους έχουν διάρκεια πάνω από τέσσερα λεπτά και είναι ενορχηστρωμένοι σαν μίνι-όπερες. Εχουν μια αργόσυρτη εισαγωγή, όπου κάθε κατηγορία εγχόρδων πάει να παραβγεί, ακολουθεί ένα μελοδραματικό κυρίως μέρος, με το όμποε και το φλάουτο να κυριαρχούν, και το κλείσιμο είναι ένα θεαματικό κρεσέντο.

Ακούγοντας και τους 205 ύμνους συνειδητοποίησα ότι στην ουσία υπάρχουν δύο μόνο κατηγορίες ύμνων: οι διεκπεραιωτικοί και άψυχοι και εκείνοι που επιχειρούν να διαφοροποιηθούν. Κρίμα που οι 190 εξ αυτών ανήκουν στην πρώτη κατηγορία.

Ο ύμνος της Αντίγκουα, π.χ., είναι ένα σχολικό εμβατήριο, δεν τον λες εθνικό ύμνο, ενώ ο ύμνος της Σρι Λάνκα μοιάζει με παιδικό τραγουδάκι. Υπάρχουν ανιαρά εμβατήρια, όπως της Μάλτας και της Μπουρκίνα Φάσο και ανιαρές ψαλμωδίες όπως της Ζάμπια και της Μαλαισίας.

Μικρές παραλλαγές
Η άλλη μεγάλη απογοήτευση έγκειται στο οι περισσότεροι εθνικοί ύμνοι, ασχέτως σε ποια χώρα ανήκουν, ακούγονται σαν να γράφτηκαν από τον μαέστρο του Βασιλικού Ναυτικού. Δεν υπάρχει τσα-τσα ήχος στον ύμνο της Κούβας ούτε αιθέριες κιθάρες στον ύμνο της Γκάνας.

«Υπάρχουν ιστορικοί λόγοι γι’ αυτό», εξηγεί ο Ντέρεκ Σκοτ, καθηγητής μουσικολογίας στο Πανεπιστήμιο του Λιντς. «Ο ύμνος του Ηνωμένου Βασιλείου ήταν ο πρώτος πραγματικά εθνικός ύμνος το 1745. Και υιοθετήθηκε από πολλές χώρες: τη Σουηδία, τη Γερμανία ακόμη και τη Ρωσία ως κάποια χρονική περίοδο. Η ιδέα που επικρατούσε τότε ήταν ότι μόνο οι στίχοι σμίλευαν τον εθνικό χαρακτήρα. Ο ήχος του God Save the Queen ερμηνευόταν απλώς ως εθνικός ύμνος και μόνο τα λόγια ήταν αυτά που τον καθιστούσαν ουσιαστικά πατριωτικό ύμνο για κάθε χώρα».

(πηγή: www.kathimerini.gr, 20/8/2008)

Η Ιταλία των απαγορεύσεων

Η βρετανική εφημερίδα The Independent δημοσιεύει άρθρο με τίτλο στην Ιταλία απαγορεύονται όλα τα ευχάριστα πράγματα. Ο βρετανός απεσταλμένος της εφημερίδας αναφέρεται στις πολυάριθμες πρόσφατες αποφάσεις των ιταλών δημάρχων, που θέτουν νέους περιορισμούς και ορίζουν πρόστιμα, για ντόπιους και τουρίστες:

Στην Γένοβα- αναφέρει το άρθρο- απαγορεύεται, πλέον, να περπατάει, κανείς στο δρόμο, με μπουκάλι κρασί ή κουτάκι μπίρα στο χέρι. Στην Ρώμη δεν μπορείς να ξαπλώσεις κάτω από τα δέντρα των διάφορων πάρκων για να πιεις το αναψυκτικό σου και ούτε να καθήσεις στα σκαλιά τις διάσημης Πιάτσα Ντι Σπάνια με σάντουιτς στο χέρι. Και το ίδιο ισχύει και για την μεσημεριανή σιέστα, σε ανοικτούς χώρους.

Η βρετανική εφημερίδα σημειώνει, επίσης, ότι από την μια η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι, δημιούργησε το υπουργείο για την απλούστευση των νόμων. Από την άλλη, όμως, ο υπουργός Εσωτερικών Μαρόνι επέτρεψε σε δεκάδες δημάρχους να εγκρίνουν νέα, πρωτότυπα, μέτρα.

Κατά συνέπεια τουρίστας που αποφασίζει να ταΐσει τα περιστέρια στην Πλατεία του Αγίου Μάρκου, στην Βενετία, εκτός από την επίπληξη του αστυφύλακα, κινδυνεύει να υποχρεωθεί να πληρώσει και χρηματικό πρόστιμο, προσθέτει το άρθρο.

Κοντά στην Βενετία, στην παραλία Ερακλέα, η απαγόρευση αφορά τα ανήλικα παιδιά: στοπ στα κάστρα στην άμμο, διότι δημιουργούν προβλήματα στους λουόμενους. Στο δε κοσμικό νησάκι Κάπρι, όπως υπενθυμίζει η Ιndependent, αλλά και στο Ποσιτάνο, ξακουστό θέρετρο κοντά στην Νάπολη, απαγορεύεται να περπατάς φορώντας τσόκαρα.

Και στο Βιαρέτζιο, έξω από την Φλωρεντία, στους άνδρες δεν επιτρέπεται να κυκλοφορούν χωρίς μπλουζάκι και στις γυναίκες με μπικίνι.

Λαμβάνοντας υπόψη ότι οι περισσότεροι υπουργοί κι ο ίδιος ο Καβαλιέρε, βρίσκονται σε διακοπές, η επίσημη απάντηση στο άρθρο της βρετανικής εφημερίδας, έφτασε από τον υφυπουργό πολιτισμού, Φραντσέσκο Γκίρο: Πρόκειται για μέτρα που ελήφθησαν από την κυβέρνηση της Ρώμης και από πολλά δημοτικά συμβούλια- τονίζει ο Γκίρο- με στόχο να καταπολεμηθεί η εγκληματικότητα, η εκμετάλλευση των ανηλίκων, η συσσώρευση σπασμένων γυαλιών στα ιστορικά κέντρα, η καταστροφή των μνημείων. Μέτρα που λαμβάνονται σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, και όχι μόνο.

Ο ιταλός υφυπουργός υπογραμμίζει τέλος ότι δεν βλέπουμε τον λόγο για τον οποίο οι ξένοι τουρίστες πρέπει να φέρονται, εδώ στην Ιταλία- όπως συχνά συμβαίνει- με τρόπο ακριβώς αντίθετο από ό,τι έχουν μάθει να ζουν στην δική τους χώρα.

(πηγή: www.flash.gr, 18/8/2008)

36 ώρες στο Ντένβερ

Η πόλη του Ντένβερ βρίσκεται κάτω από τα επιβλητικά Βραχώδη Ορη.

Παρασκευή
2 μ.μ - 9 μ.μ. Εξουσία και φαγητό
Αφού περάσετε μία βόλτα από το Νομισματοκοπείο του Ντένβερ, για να δείτε δείγματα από τα πρώτα νομίσματα του έθνους, διασχίστε το πάρκο του Σίβικ Σέντερ, μέχρι το επιβλητικό πολιτειακό Καπιτώλιο. Πρόκειται για ακριβές αντίγραφο σε σμίκρυνση του Καπιτωλίου της Ουάσιγκτον, αλλά χτισμένο με γρανίτη του Κολοράντο. Από εκεί πηγαίνετε στο Μπάκχορν Εξτσέιντζ, το παλαιότερο εστιατόριο του Ντένβερ, για να απολαύσετε το ονομαστό του «στέικ».

Σάββατο
10 π.μ. - 3.30 μ.μ. Επαύλεις και τέχνη
Ενα από τα διασημότερα σπίτια του Ντένβερ ανήκε σε ευειδή κυρία, ταπεινής καταγωγής, που κατάφερε το 1880 να παντρευτεί πλούσιο σύζυγο. Η Μάργκαρετ Τόμπιν Μπράουν, υπήρξε επίσης σουφραζέτα, επέζησε του ναυαγίου του Τιτανικού και απέτυχε να εκλεγεί στη γερουσία των ΗΠΑ. Μη χάσετε τις εκπληκτικές γκαλερί τέχνης του Ντένβερ, που εκθέτουν έργα των σημαντικότερων σύγχρονων Αμερικανών ζωγράφων.
4 μ.μ - Μεσάνυχτα. Αγρια Δύση
Αν οι ντόπιοι νομίσουν ότι είστε ελιτιστής, επειδή ντύνεστε υπερβολικά ευρωπαϊκά, επισκεφθείτε το κατάστημα Ρόκμαουντ Ραντς. Εκεί, θα βρείτε όλα τα αξεσουάρ του καλού καουμπόι, αλλά και μικρό μουσείο με ενθύμια του παρελθόντος. Η νυχτερινή ζωή του Ντένβερ κορυφώνεται στην πλατεία Λάριμερ, στο ακριβές σημείο όπου ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά χρυσάφι το 1850.

Κυριακή
12 - 2 μ.μ. Τέχνη και πολιτική
Το Μουσείο Καλών Τεχνών του Ντένβερ και κυρίως η νέα του επέκταση, που κατασκευάσθηκε πριν από δύο χρόνια από τον διάσημο αρχιτέκτονα Ντάνιελ Λάιμπσκιντ, θυμίζει διαστημικό σκάφος της ταινίας «Πόλεμος των Aστρων». Η μείξη σύγχρονων έργων τέχνης, με αντικείμενα της λαϊκής χειροτεχνίας των Ινδιάνων, θα προκαλέσει το ενδιαφέρον ακόμη και του πλέον κουρασμένου επισκέπτη. Από εκεί, μη χάσετε την κυριακάτικη υπαίθρια αγορά Μάιλ Χάι, με εκατοντάδες πωλητές και τα πιο παράξενα προϊόντα - εκθέματα που μπορείτε να φανταστείτε.

Χρήσιμες πληροφορίες
Πού να πάτε:
Denver Mint (320 West Colfax Avenue, 303-405-4761, www.usmint.gov),
Buckhorn Exchange (1000 Osage Street, 303-534-9505, www.buckhornexchange.com),
Brown’s Victorian mansion (1340 Pennsylvania Street, 303-832-4092, www.mollybrown.org),
Rockmount Ranch Wear (1626 Wazee Street, 303-629-7777, www.rockmount.com),
Denver Art Museum (100 West 14th Avenue, 720-865-500, www.denverartmuseum.org)

(πηγή: www.kathimerini.gr, 15/8/2008)

Κίμωλος

Ενα νησί με δύο όψεις: της βόρειας άγριας πέτρας και των γκρεμνών και της «ήμερης» νότιας, με τις μεγάλες αμμουδιές με αρμυρίκια και τα μικρολείβαδα που φτάνουν στη θάλασσα. Iδιαίτερο σε ορυκτά, σε πανίδα και σε φιλόξενους κατοίκους που το υπεραγαπούν. «Kίμουλό μου, παράδεισό μου» τραγουδάνε.

H Kίμωλος βρίσκεται δίπλα από τη Mήλο. H έκτασή της είναι 37 τ.χλμ. και οι κάτοικοι περίπου 700. Tην ονομασία της προέρχεται κατά τον καθηγητή Στρουμπούλη από τα παλαιά της ηφαίστεια («H KIMΩΛIAKH», φύλλο 19, Mάιος 2001). Kατά την αρχαιότητα το νησί εκανε εξαγωγή κιμωλίας γης, ένα αργιλλούχο ορυκτό (μπετονίτης) που το χρησιμοποιούσαν σαν υλικό στη βυρσοδεψία, σαν απορρυπαντικό, σαν αντισηπτικό, σαν πούδρα και βέβαια είχε μεγάλη ζήτηση.

Το Χωριό

Tο λιμάνι της λέγεται Ψάθη κι απέχει από την χώρα μόνον 2 χλμ. Σε αντιδιαστολή με τις υπόλοιπες Κυκλάδες ή χώρα του νησιού, η πρωτεύουσα, λέγεται Χωριό. Θυμάμαι πριν από χρόνια που είχα επισκεφτεί για πρώτη φορά το νησί. Ηταν 7 το πρωί και ανηφόριζα προς τη χώρα ψάχνοντας για καφενείο. Pώτησα μια γιαγιά πού είναι το κοντινότερο καφενείο. «Δεν θα ’χουν ανοίξει ακόμα παιδάκι μου. Kάτσε να σου ψήσω καφέ». Για μένα τον Aθηναίο που «ιδρώνω» να πάρω μια καλημέρα απ’ τους γειτόνους μου, η φιλόξενη αυτή προσφορά πάντοτε με συγκινεί.

Το υπέδαφος του νησιού είναι πλουσιότατο σε ορυκτά: καολίνης, μπετονίτης, περλίτης, γεώλιθος, σιδηρομαγγάνιο, πωρόλιθος, πορσελάνη, ημιπολύτιμοι λίθοι όπως αμέθυστος, οπάλιο, χαλαζίες, ασήμι και γεωθερμικός χρυσός. Aπό περιηγητή αναφέρονται στην Πολύαιγο η Σπηλιά του οπαλίου και η Διαμαντοσπηλιά.

Στην Kίμωλο και την Πολύαιγο υπάρχει ο μεγαλύτερος πλήθυσμός από Mόναχους - Mονάχους στη Mεσόγειο!

Αξιοθέατα και βόλτες
Αξίζει να περπατήσετε στο Xωριό όπου εκτός από τα γραφικά σοκάκια θε δείτε και το παλιό κάστρο. Ολος ο οικισμός είναι γύρω από αυτό. Θα μπορούσε κανείς να τον ξεχωρίσει σε δύο βασικά μέρη: το Παλαιό Xωριό και το Nέο Xωριό. Tο Παλαιό αποτελείται από δύο μέρη κι αυτό, το μέσα και το έξω Kάστρο, τα οποία συγκοινωνούν μεταξύ τους με 4 πύλες, τις «Πορτάρες». Aπ’ αυτές σώζονται σήμερα μόνον οι τρεις που έχουν τη μορφή στοάς και πάνω τους θα δείτε τα οικόσημα των αρχόντων της εποχής. Oι εξωτερικοί τοίχοι των παλαιών σπιτιών σχηματίζουν τείχη και πολεμίστρες. Στο Kάστρο κρύβονταν οι Kιμουλιώτες από την εποχή των πειρατών μέχρι τη γερμανική κατοχή. Tα τελευταία 30 χρόνια όλα σχεδόν τα σπίτια του κάστρου έχουν εγκαταλειφθεί.

Στην περιοχή των Eλληνικών, στα δυτικά του νησιού, θα δείτε τη νεκρόπολη όπου υπάρχουν τάφοι της γεωμετρικής εποχής κι αν πέσετε στη θάλασσα στα Aσπρόγκρεμα θα δείτε τα ερείπια της αρχαίας πόλης της Kιμώλου.

Στα Πράσσα μπορείτε εκτός από κολύμπι να βουτήξετε στις θερμές Nατριοχλωριοθειούχες πηγές πλάι στη θάλασσα.

Aν είστε του περιπάτου αξίζει μια πεζοπορία στο Παλαιόκαστρο, που εκτός των αρχαίων ερειπίων θα βρεθείτε και στην υψηλότερη κορυφή του νησιού στα 664 μ.. Στον δρόμο θα δείτε και το «Σκιάδι» ένα γεωλογικό σχηματισμό, που λόγω διαβρώσεως, μοιάζει με τεράστιο μανιτάρι και στη σκιά του χωρούν πάνω από 40 άτομα.

Oι μεγάλες παραλίες του νησιού, με ψιλή άμμο, βρίσκονται στα νότια και είναι η Aλυκή, η Mπονάτσα και το Kαλαμίτσι. Λόγω προσανατολισμού είναι ιδανικές για μπάνιο όταν έχει μελτέμι. Στα Eλληνικά είναι οι παραλίες Δέκας και Mαυροσπήλια με άμμο και ψιλό βότσαλο. H παραλία του Aη Γιώργη στα Πράσσα, με τη μοναδική λευκή άμμο, το Λειβαδάκι, το κλίμα, το Pέμα και η Ψάθη στο λιμάνι του νησιού προσφέρονται για κολύμπι μόνον όταν το επιτρέπει ο καιρός. Yπάρχουν κάποιες υπέροχες παραλίες στα βόρεια όπως το Σούφι και τα Mοναστήρια αλλά και τα Πάνω και Kάτω Mερσίνι και τα Αμουρα στην Πολύαιγο που μπορείτε να τα επισκεφθείτε μόνο διά θαλάσσης, όμως πραγματικά αξίζουν τον κόπο.

Χρήσιμες πληροφορίες
Πώς θα πάτε:
Kυρίως ακτοπλοϊκώς από Πειραιά. Mπορείτε ακόμα να πάτε αεροπορικώς στη Mήλο και από εκεί να πάτε στα Aπολλώνια απ’ όπου υπάρχει τακτική επικοινωνία με φέρι και καΐκια προς Kίμωλο.

Πού να φάτε:
H Kίμωλος είναι ένα από τα λίγα νησιά όπου θα βρείτε γνήσια τοπική κουζίνα και μάλιστα νοστιμοτάτη. Στον «Σάρδη» θα βρείτε πολύ καλή ντόπια κουζίνα. Στην Ψάθη θα φάτε εξαιρετικά στον Αποστόλη και την «Εχινούσσα», καθώς και στο Πρασονήσι και Kαλαμίτσι στις ομώνυμες ταβέρνες. Για ψητά κρέατα στον «Βασίλη»(Xωριό) και στον «Σάμπλο»(Kάμπος).

Τι να ψωνίσετε
Πλην των πολλών ορυκτών στην Kίμωλο θα βρείτε εξαιρετικά κρέατα, πολύ καλό τυρί που αποκαλούν «ξυνό», μανούρι, πολύ καλό θυμαρίσιο μέλι, αν είναι η εποχή τους, νοστιμότατα φραγκόσυκα και παξιμάδια με σχοινόκοκκο, με ιδιαίτερη γεύση και άρωμα.

(πηγή: www.kathimerini.gr, 15/8/2008)

Η νέα «μόδα» στη Ρωσία: εικοσιτετράωρα βιβλιοπωλεία

Tην ώρα που ο περισσότερος κόσμος βρίσκεται στα κρεβάτια του, διασκεδάζει ή κάθεται σε κάποιο βρώμικο ταχυφαγείο στη Μόσχα, όσοι δεν ανήκουν στις παραπάνω κατηγορίες, ως άρρωστοι βιβλιοφάγοι που είναι και θυμίζοντας αρουραίους, βρίσκονται χωμένοι ανάμεσα σε ράφια βιβλίων. Οχι δεν πρόκειται ούτε για την αναβίωση του «Κρυφού Σχολειού» σε ρωσική έκδοση, ούτε για φοιτητές που ξενυχτούν σε κάποια βιβλιοθήκη.

Πρόκειται για τη νέα «μόδα» που εδώ και μερικά χρόνια έχει δημιουργηθεί στην Ρωσία. Τα εικοσιτετράωρα βιβλιοπωλεία. Η ιδέα ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια, όταν τα μεγαλύτερα και ιστορικότερα βιβλιοπωλεία της Μόσχας παρέτειναν πιλοτικά το ωράριο τους αρχικά ώς τις 23.00 και στη συνέχεια ώς τις 24.00.

Τα αποτελέσματα δεν εξέπληξαν κανέναν, καθώς είναι ιδιαίτερα γνωστή η «εξάρτηση» των Ρώσων από το βιβλίο. Κάτι που για να το διαπιστώσει κανείς δεν χρειάζεται να πάει σε κάποιο βιβλιοπωλείο, αλλά αρκεί μια μικρή βόλτα με το μετρό η με το τρόλεϊ για να το δει.

Είναι χαρακτηριστικό πως ακόμα και για μια στάση οι Ρώσοι θα βγάλουν από την τσάντα τους ή από το μπουφάν τους το βιβλίο και θα αρχίσουν να το ξεκοκαλίζουν. Εχοντας λοιπόν «έτοιμους πελάτες», οι ιδιοκτήτες αρκετών βιβλιοπωλείων έλαβαν την απόφαση να δημιουργήσουν εικοσιτετράωρα βιβλιοπωλεία. Τα αποτελέσματα θεαματικά, καθώς κάνοντας μια μικρή νυχτερινή βόλτα εντυπωσιάζεσαι από δυο γεγονότα. Το πρώτο είναι ο μεγάλος αριθμός εκείνων που ακόμα και στις 03.00 το βράδυ επισκέπτονται τα βιβλιοπωλεία αυτά. Αν μάλιστα δεν γνώριζες τι ώρα είναι, δεν θα ήταν δύσκολο λόγω του πολύ κόσμου να μπερδέψεις τη μέρα με τη νύχτα.

Οι εμπνευστές μάλιστα της ιδέας αυτής δεν σταμάτησαν εκεί, αλλά προχώρησαν και σε συμφωνία με την μεγαλύτερη αλυσίδα καφέ της Ρωσίας. Οπότε αρκετοί είναι εκείνοι που συνδυάζουν τις αγορές τους ή το χάζεμα με έναν καφέ ή ένα γλυκό. Το δεύτερο παρήγορο στοιχείο είναι πως οι πελάτες που διαβαίνουν το κατώφλι των βιβλιοπωλείων δεν κάνουν μια απλή, αλλά μια ενδελεχή επίσκεψη.

Οσο για τις προτιμήσεις τους, λογοτεχνία και σύγχρονη ιστορία βρίσκονται στις πρώτες θέσεις και ακολουθούν βιογραφίες και κάθε λογής βιβλία. Εκτός από τους βιβλιοφάγους η ιδέα αυτή βρήκε μεγάλη απήχηση και σε μια άλλη σειρά επαγγελμάτων, όπως είναι οι ζωγράφοι, οι αρχιτέκτονες και οι γραφίστες, όπου επισκέπτονται τα βιβλιοπωλεία για να αγοράσουν γραφική ύλη.

Τέλος, μια άλλη και μικρότερη ομάδα είναι εκείνη που μέσα στη νύχτα, τραβώντας κάποιο βιβλίο, αναζητά στο πίσω ράφι έναν νέο έρωτα.

(πηγή: www.kathimerini.gr, 15/8/2008)

Γαλλικό νησί δεν θέλει ορδές τουριστών...

Νέα εισβολή, πολύ διαφορετική από εκείνη των Αγγλων το 1627, ετοιμάζεται να αποκρούσει η Νήσος Ρε, ανοικτά της πόλης Λα Ροσέλ. Αυτή τη φορά, το νησί δεν κινδυνεύει από Αγγλους ιππείς, αλλά από στίφη «ξένων», με τζιπάκια 4x4, λινά κοστούμια και γυαλιά ηλίου «Πράντα». Πρόκειται για τον προαιώνιο εχθρό, γνωστό ως «τουρίστας του Αυγούστου», ενώ οι νησιώτες ετοιμάζονται για αγώνα μέχρι θανάτου.

«Πρέπει να πάρουμε τη μοίρα μας στα χέρια μας. Ο τουρισμός και η αστυφιλία έχουν εξαφανίσει το νησιωτικό τρόπο σκέψης και τρόπο ζωής. Χωρίς να θέλω να μετατρέψω το νησί σε μουσείο, έχουμε φθάσει σε ένα σημείο, που πρέπει να πούμε φτάνει!» λέει ο Μπερνάρ Ντορέν, πρόεδρος της οργάνωσης «Φίλοι της Νήσου Ρε».

Το πρόβλημα εντοπίζεται, όμως, στη γέφυρα που συνδέει το νησί με την ηπειρωτική Γαλλία. Με μήκος 3 χλμ., η γέφυρα εγκαινιάσθηκε πριν από 20 χρόνια και οδήγησε σε εκτόξευση των επισκέψεων στο νησί. Την ίδια χρονιά, όμως, η δημαρχία του Ρε επέλεξε να περιορίσει τις αφίξεις στο νησί, επιβάλλοντας δυσβάστακτα διόδια στα οχήματα. Η χρέωση, που έφθανε τα 16,50 ευρώ για τους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο, λειτούργησε αποτρεπτικά για πολλούς επισκέπτες.

Αναταραχή και αντιδράσεις
Τον Ιανουάριο του 2012, όμως, το κόστος της γέφυρας θα έχει καλυφθεί, ενώ η διέλευση από αυτήν θα γίνει εντελώς δωρεάν. Η προοπτική αυτή έχει προκαλέσει μεγάλη αναταραχή και αντιδράσεις στο Ρε. Υπακούοντας στο κάλεσμα του κ. Ντορέν για ενότητα, ομάδες ντόπιων συντάχθηκαν με οικολογικές οργανώσεις, διαμαρτυρόμενοι για το άνοιγμα της γέφυρας. Ζητούν τη διατήρηση χρέωσης, της τάξης των 15 ευρώ, υπό μορφή «πράσινου φόρου», που θα χρηματοδοτήσει την προστασία του περιβάλλοντος στην περιοχή. Ψήφισμα, που κυκλοφόρησε η τοπική εφημερίδα, υπεγράφη από 10.000 κατοίκους του νησιού. Το μήνυμά τους είναι ξεκάθαρο: το Ρε διαθέτει ήδη αρκετά σκουπίδια, αυτοκίνητα, ξενοδοχεία και κάμπινγκ και δεν θέλει άλλα. «Ηδη δεχόμαστε 3 εκατ. επισκέπτες το χρόνο. Αν αύριο, η γέφυρα γίνει δωρεάν, αυτό μπορεί να σημάνει άλλο ένα εκατομμύριο επισκέπτες», λέει ο κ. Ντορέν, η οικογένεια του οποίου ζει στο Ρε για πέντε γενιές και αρνείται πια να επισκέπτεται το λιμάνι του νησιού, Σεν Μαρτέν, τους καλοκαιρινούς μήνες για να μη βλέπει τα στίφη των ενοχλητικών τουριστών.

Αν και οι κάτοικοι του νησιού το αρνούνται επίμονα, η υπόλοιπη Γαλλία τους θεωρεί απλά σνομπ, καθώς έχουν συνηθίσει στην παρουσία διασημοτήτων στο νησί, όπως τον πρώην πρωθυπουργό Λιονέλ Ζοσπέν και τον Αμερικανό ηθοποιό Τζόνι Ντεπ.

«Παρατηρούμε εδώ πραγματικό ελιτισμό. Οι ντόπιοι θέλουν διακαώς να δημιουργήσουν ένα γκέτο της αστικής τάξης», λέει η φοιτήτρια Πολίν Εσκάμ, που αν και διαμένει στο Ρε, υποστηρίζει τη δωρεάν διέλευση από τη γέφυρα.

Η φοβία αυτή για τον «αλητοτουρισμό», που διακατέχει τους ντόπιους έχει καταλάβει και τους υπάρχοντες τουρίστες στο νησί.

«Τα διόδια ήταν αρκετά για να κρατήσουν μακριά τον μέσο εκδρομέα. Η απελευθέρωση θα ανατρέψει τα πράγματα και θα καταστρέψει το νησί», έλεγε Βρετανός επισκέπτης από προάστιο του Λονδίνου.

(πηγή: www.kathimerini.gr, 15/8/2008)

Το Λάγκος του πλούτου και της φτώχειας

O γιος του κυβερνήτη κάθεται στο μπαρ και απολαμβάνει το ουίσκι του, η κόρη του διευθυντή της αεροπορικής εταιρείας λικνίζεται νωχελικά στην πίστα, ενώ ο γιος του τοπικού μεγιστάνα ανεβαίνει στο τραπέζι και ανοίγει τη μία ακριβή σαμπάνια μετά την άλλη.

Σάββατο βράδυ στο Λάγκος της Νιγηρίας, μιας από τις πιο «αντιφατικές» πόλεις της Αφρικής, όπου οι έχοντες και οι μη έχοντες απολύτως τίποτα ζουν δίπλα δίπλα. Αλλωστε πρόκειται για πόλη υπερθετικών. Είναι η πιο πολυπληθής, η ταχύτερα αναπτυσσόμενη μεγαλούπολη της Αφρικής και, όπως αποδείχτηκε, η πιο ακριβή.

Το Λάγκος ανέκαθεν υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα εμπορικά κέντρα της Αφρικής. Η αυξανόμενη τιμή του πετρελαίου, η πτώση της τιμής του δολαρίου, η επανεγκατάσταση των ξένων εργατών από το Δέλτα του Νίγηρα, οι προσπάθειες ιδιωτικοποίησης και άλλοι παράγοντες έπνιξαν την πόλη στο χρήμα και τη λάμψη.

Πρόσφατη έρευνα από την εταιρεία Mercer για τις ακριβότερες πόλεις του κόσμου τοποθετεί το Λάγκος στην 30ή θέση. Εκεί, δηλαδή, η ζωή είναι κατά τι φθηνότερη από ό,τι στη Νέα Υόρκη, αλλά σαφώς πιο ακριβή από ό,τι στο Λος Αντζελες, το Μαϊάμι και την Ουάσιγκτον. Ακόμα και ευρωπαϊκές πόλεις, όπως η Στοκχόλμη και η Βαρκελώνη, είναι πιο φθηνές. Ομως, η ακρίβεια του Λάγκος προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση, καθώς ο μέσος κάτοικος της Νιγηρίας επιβιώνει με λιγότερο από δύο δολάρια ημερησίως. Δεν κρύβονται τα χρήματα που κυκλοφορούν στα «νησία», δύο μικρά τμήματα γης που «χώνονται» στον Ατλαντικό, όπου συγκεντρώνεται η οικονομική δραστηριότητα της πόλης. Χαρακτηριστικά, το δείπνο σε ένα καλό εστιατόριο για δύο άτομα κοστίζει 200 δολάρια, ένα κοκτέιλ 15 δολάρια, ενώ είναι πολύ δύσκολο να βρει κανείς δωμάτιο με λιγότερο από 400 δολάρια το βράδυ.

Ο υψηλές τιμές, ωστόσο, δεν σημαίνουν απαραιτήτως καλύτερη ποιότητα. Η πόλη που οικοδομήθηκε για να φιλοξενήσει 100 χιλιάδες έχει σήμερα 14 εκατομμύρια κατοίκους, ίσως και περισσότερους. Κατά συνέπεια, όσο πλούσιος και να είσαι, είναι αδύνατο να αποφύγεις το έντονο κυκλοφοριακό, την έλλειψη πόσιμου ύδατος ή τις διακοπές ηλεκτροδότησης. Τα περισσότερα σπίτια και επιχειρήσεις διαθέτουν γεννήτριες που λειτουργούν διαρκώς και βέβαια οι λογαριασμοί αγγίζουν τις χιλιάδες δολάρια.

«Περισσότερο από το 70% των κατοίκων της πόλης ζουν σε αυτοσχέδια καταλύματα, σε άθλιες παραγκουπόλεις, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα ή νερό» αναφέρει ο Φέλιξ Μόρκα, στέλεχος του Κέντρου Δράσης για τα Κοινωνικά και Οικονομικά Δικαιώματα. Εξαιτίας της διαφθοράς σε κάθε διοικητική βαθμίδα τα τεράστια ποσά που έρχονται σπάνια φτάνουν στο Λάγκος. Ολο και περισσότεροι άνθρωποι, όμως, καταφθάνουν καθημερινά στην πόλη, μαγνητισμένοι από την ελπίδα ακόμα και του απειροελάχιστου κέρδους, κάτι που δεν υπάρχει στην υπόλοιπη Νιγηρία.

Κυριακή πρωί και η χρυσή νεολαία του Λάγκος εγκαταλείπει τα κλαμπ. Αμέσως περικυκλώνονται από παιδιά που τους βοηθούν να ξεπαρκάρουν τα αυτοκίνητά τους. Αν είναι τυχερά, πίσω από το μαύρο τζάμι της απαστράπτουσας BMW θα φανεί ένα χέρι και θα τους δώσει μερικά σεντς.

(πηγή: www.kathimerini.gr, 15/8/2008)

Aποψη: Το συρτάκι παραμένει(!) σύμβολο της εικόνας μας προς τα έξω

Εδώ και 40 χρόνια περίπου η εικόνα της Ελλάδας έχει σφραγιστεί στον διεθνή χώρο από τον Αντονυ Κουίν ως Ζορμπά, στην ομώνυμη ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη. Το περίφημο συρτάκι της ταινίας εξακολουθεί να αποτελεί εργαλείο για την τουριστική προβολή της Ελλάδας. Οι ξένες ταινίες που γυρίστηκαν στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1960 (Το παιδί και το δελφίνι, Τα κανόνια του Ναβαρόνε, Πριγκίπισσα Σίσσυ κ.ά.) προκάλεσαν το τουριστικό ενδιαφέρον για τη χώρα μας, σε μία εποχή που η Ελλάδα αναζητούσε την ανάπτυξη μέσα από την οικονομική δραστηριότητα του τουρισμού. Ακόμα και σήμερα το 17% του ΑΕΠ βασίζεται στον τουρισμό. Η σημασία των ξένων παραγωγών για την προβολή της Ελλάδας στο εξωτερικό γίνεται εύκολα αντιληπτή αν σκεφτεί κανείς ότι πρόσφατα ταινίες σαν «Το βαθύ γαλάζιο» έδωσαν τεράστια ώθηση σε νησιά όπως η Αμοργός, και ταινίες όπως «Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλλι» και το «Mamma Mia» εξακολουθούν να συντηρούν ζωντανό το μύθο της ηλιόλουστης και φιλόξενης χώρας.

Ομως πέρα από τη θετική επίδραση στην τουριστική βιομηχανία, οι περισσότερες ταινίες «κουβαλάν» και τον πολιτισμό της χώρας μας, άλλες φορές ρίχνοντας βάρος στην ιστορία μας και άλλες φορές αντανακλώντας την εικόνα του σύγχρονου πολιτισμού μας.

Σημαντικό επίσης είναι ότι μία ξένη ταινία, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, επενδύει ένα σημαντικό χρηματικό πόσο. Το ποσό αυτό κατευθύνεται τόσο στην τοπική κοινωνία, δηλαδή στον τόπο όπου πραγματοποιούνται τα γυρίσματα, όσο και στην ελληνική κινηματογραφική κοινότητα. Σε μία εποχή που η ελληνική κινηματογραφία αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα, η αιμοδότησή της από τις ξένες παραγωγές αποτελεί έναν σημαντικό παράγοντα για την ανάπτυξή της. Επίσης, ενδιαφέρον παρουσιάζει και η μεταφορά τεχνογνωσίας που πραγματοποιείται για τους Ελληνες κινηματογραφιστές. Σε κάθε περίπτωση το ισοζύγιο από την παρουσία μιας ξένης ταινίας που πραγματοποιεί γυρίσματα στη χώρα μας θα πρέπει να θεωρείται θετικό. Οι οποιεσδήποτε αρνητικές επιπτώσεις μπορούν να αντιμετωπιστούν από φορείς που διαχειρίζονται την παρουσία των ξένων παραγωγών στη χώρα μας, όπως το Film Commission.

(πηγή: www.kathimerini.gr, 15/8/2008)

Βοτανικός κήπος - υπόδειγμα στο Αργοστόλι Κεφαλονιάς

Η Ελλάδα, περιβαλλοντικά τουλάχιστον, θεωρείται χαρισματικός τόπος, καθώς διαθέτει τη μεγαλύτερη φυτοποικιλότητα στην Ευρώπη. Υστερεί ωστόσο, στην ανάδειξη αυτού του πλούτου καθώς οι βοτανικοί κήποι που διαθέτει ανέρχονται σε μόλις δέκα, την ίδια στιγμή που η Αγγλία έχει 77, η Γερμανία 78 και η Ιταλία 54. Στην Κεφαλονιά, με πρωτοβουλία του Ιδρύματος Φωκά - Κοσμετάτου πραγματοποιείται μια εξαιρετική προσπάθεια να καλυφθεί ένα τμήμα αυτού του κενού με τη λειτουργία ενός βοτανικού κήπου - υπόδειγμα που δημιουργήθηκε σε ένα κτήμα στις παρυφές του Αργοστολίου.

Αρχικά σχεδιάστηκαν τα μονοπάτια ώστε ο κήπος να είναι φιλόξενος προς τους επισκέπτες. Ακολούθησε η φύτευση βοτάνων και ο εμπλουτισμός με άλλα μεσογειακά αυτοφυή φυτά ώστε να δημιουργηθούν φυτοκοινωνίες, με ειδικές συλλογές φυτών ανάλογα με τις χρήσεις τους στην ιατρική, τη μαγειρική, την ανθοκομική, την οικονομία. Σήμερα ο «Βοτανικός Κήπος Κεφαλονιάς» καλύπτει 8 από τα 18 στρέμματα του κτήματος αλλά το Ιδρυμα προγραμματίζει τη σταδιακή κάλυψη και του υπόλοιπου χώρου. Συγκεκριμένα σχεδιάζεται η δημιουργία Herbarium -αναγνώριση, καταγραφή και καταλογοποίηση των φυτών- τράπεζας σπόρων και βολβών, ώστε να προστατευτούν απειλούμενα φυτά. Επιπλέον, ο κήπος εμπλουτίζεται συνέχεια με σπάνια και ενδημικά φυτά τα οποία συλλέγει μια ομάδα με επικεφαλής τον συνεργαζόμενο Ταξινόμο Φυτών του Βαλκανικού Βοτανικού Κήπου Κρουσσίων (ΒΒΚΚ) δρα Ν. Κριγκ. Η ομάδα πραγματοποιεί επισκέψεις στο νησί με σκοπό την ανακάλυψη φυτών που δεν έχουν καταγραφεί ή ταυτοποιηθεί.

Ηδη στο τέλος του 2006 ολοκληρώθηκε η συστηματική ταυτοποίηση των φυτών εντός του κήπου από τη βιολόγο κ. Παρθενόπη Παρχαρίδου.

«Συνεχίζουμε να εμπλουτίζουμε τον Κήπο με νέα είδη. Παράλληλα σκοπεύουμε να κατασκευάσουμε κτίριο πολλαπλών χρήσεων που θα στεγάσει σειρά πολιτιστικών, εκπαιδευτικών και άλλων δραστηριοτήτων» σημειώνει ο κ. Σπύρος Κοσμετάτος, μέλος του Δ.Σ. του Ιδρύματος. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα εκπαιδευτικά προγράμματα για παιδιά, που πραγματοποιούνται στον κήπο.

(πηγή: www.kathimerini.gr, 15/8/2008)

Οι λάτρεις της λογοτεχνίας ψηφίζουν Λονδίνο

Το Λονδίνο ψηφίστηκε ως ο πρώτος προορισμός, σε παγκόσμιο επίπεδο, για τους λάτρεις της λογοτεχνίας, αφήνοντας πίσω το Παρίσι, την Ρώμη και την Νέα Υόρκη.

Σύμφωνα με έρευνα της ταξιδιωτικής ιστοσελίδας TripAdvisor, οι λάτρεις του Λονδίνου, περιγράφουν την γενέτειρα συγγραφέων όπως ο Ντίκενς και ο Κιτς, ως "το κέντρο της λογοτεχνίας που τόσο αγάπησε ο κόσμος, φόντο αμέτρητων μυθιστορημάτων".

Στη δεύτερη θέση του καταλόγου βρίσκεται το Στράτφορντ-απόν-Εϊβον, το γραφικό χωριό στο Γουόρικ όπου γεννήθηκε ο Σέξπιρ.

Το Εδιμβούργο είναι στην τρίτη θέση για τους συγγραφείς του, όπως ο σερ Αρθουρ Κόναν Ντόιλ "πατέρας" του Σέρλοκ Χολμς, ο Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον συγγραφέας του μυθιστορήματος "Το Νησί των Θησαυρών", ο σερ Ουόλτερ Σκοτ συγγραφέας του "Ιβανόη" και η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ "μητέρα" του Χάρι Πότερ.

(πηγή: www.skai.gr, 14/8/2008)

Η πόλη των εξαρτημένων και αναγκαστικών καταναλωτών είναι το Χονγκ Κονγκ

Σε πόλη των εξαρτημένων καταναλωτών έχει εξελιχθεί το Χονγκ Κονγκ, σύμφωνα με έρευνα που έκανε το πανεπιστήμιο της πόλης και στην οποία διαπιστώνεται ότι πολλοί κάτοικοι της ξοδεύουν αναγκαστικά και μερικοί έχουν και 15 πιστωτικές κάρτες ο καθένας.

Η μελέτη του πανεπιστημίου, η οποία διεξήχθη από τον Αύγουστο του 2007 μέχρι τον Ιανουάριο του 2008, κατέληξε στο ότι το 6,7% των κατοίκων της πλούσιας ασιατικής πόλης με τους ουρανοξύστες, μπορούν να χαρακτηριστούν ως «αναγκαστικοί αγοραστές» και το 90% από αυτούς έχουν απλήρωτους λογαριασμούς.

Το ένα τρίτο των «αναγκαστικών καταναλωτών» που έλαβε μέρος στην έρευνα, είχε περισσότερες από πέντε πιστωτικές κάρτες με κάποιους να έχουν ακόμη και 15 και το 70% από αυτούς είχε απλήρωτα ποσά σε αυτές.

Οι ερευνητές δήλωσαν ότι οι «αναγκαστικοί αγοραστές» πιστεύουν ότι τα ψώνια θα κάνουν αυτούς και τις οικογένειες τους ευτυχισμένους και ότι η ομορφιά, ο χρόνος και η υγεία μπορεί να αγοραστούν με συγκεκριμένο αντίτιμο.

Το Χονγκ Κονγκ είναι γνωστό για τα πολυτελή καταστήματα όλων των μεγάλων εταιρειών, το πολυέξοδο στυλ ζωής και στις μέρες της αποικιοκρατίας είχε το μεγαλύτερο κατά κεφαλή αριθμό Ρολς Ρόυς στον κόσμο.

(πηγή: www.flash.gr, 12/8/2008)

Οι Ελληνες ζουν τον μύθο τους στη... Μύκονο

Από τόπος εξορίας το ’40, μαγνήτης για σταρ και μεγιστάνες το ’70, σήμερα ένα νησί μαζικού τουρισμού

Το 1873, όταν οι επιστήμονες της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής ξεκίνησαν να ανασκάπτουν το έδαφος της Δήλου, προέκυψε η ανάγκη να βρεθεί ένας τόπος για να ξεκουράζονται και να τρώνε. Η πιο βολική λύση γι’ αυτό τον σκοπό ήταν το νησί που βρισκόταν απέναντι, η Μύκονος. Εκείνη την εποχή ούτε καν «γραφική» ήταν. Επρόκειτο για ένα νησί με γρανιτώδες έδαφος πολύ φτωχό, από εκείνα που στα επόμενα χρόνια δεν γλίτωσαν από τον άχαρο ρόλο του τόπου εξορίας. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στα τέλη της δεκαετίας του 1940 τη Μύκονο ανακάλυψαν οι νέοι της αθηναϊκής αστικής τάξης. Τότε, ούτε καν ηλεκτρικό ρεύμα υπήρχε. Μετά βίας, ένας ντόπιος είχε μεταφέρει στη Χώρα γεννήτρια που λειτουργούσε κάθε βράδυ από τις 7 έως τις 9. Ηταν, όπως λέγεται ορισμένες φορές καταχρηστικά, η εποχή της αθωότητας για τη Μύκονο. Οι δεκαετίες του ’50 και του ’60 κατέστησαν το νησί των ανέμων, προορισμό για ηθοποιούς, πολιτικούς και μεγιστάνεις. Το ’70 έγινε διάσημη για την ελευθεριότητα της νυχτερινής ζωής και το ’80 «βούλιαξε» από τον μαζικό τουρισμό. Τη δεκαετία του ’90 γνώρισε κρίση και σήμερα, παρά τον κορεσμό της, η Μύκονος εξακολουθεί να συγκινεί ανθρώπους απ’ όλες τις κοινωνικές τάξεις.

Το 1947 μια μικρή παρέα κοριτσιών και αγοριών από το Κολωνάκι, έκαναν τις διακοπές τους στη Μύκονο. Ανάμεσά τους ήταν και η Μαρίκα Γιαννούκου, η οποία έξι χρόνια αργότερα παντρευόταν τον κ. Κώστα Μητσοτάκη. Οι ντόπιοι θυμούνται ότι εκείνα τα καλοκαίρια ο κ. Μητσοτάκης, τότε νεαρός βουλευτής έκανε συχνά τον κόπο να πραγματοποιήσει το μεγάλο ταξίδι (πολύ μεγαλύτερο από τις τρεις ώρες που χρειάζονται σήμερα) προκειμένου να δει τη μέλλουσα σύζυγό του. Από τους λίγους εν ζωή «θαμώνες» της Μυκόνου εκείνης της εποχής είναι ο κ. Ζάχος Χατζηφωτίου.

Ωνάσης και Νιάρχος
Τη δεκαετία του ’50 ολοένα και περισσότεροι πλούσιοι αρχίζουν ν’ ανακαλύπτουν τη Μύκονο, η οποία αργά αλλά σταθερά δομεί τον κοσμικό χαρακτήρα της. Ο Αριστοτέλης Ωνάσης και η Μαρία Κάλλας, ο Σταύρος Νιάρχος και η Τίνα «πιάνουν» συχνά με τα κότερα τους σε διάφορες παραλίες της Μυκόνου. Εκείνη την εποχή οι λύσεις για τους λιγοστούς επισκέπτες του νησιού ήταν περιορισμένες. Υπήρχαν ελάχιστες ταβέρνες και δύο μπαρ, ενώ οι βόρειες παραλίες της Μυκόνου ήταν ακόμη αποκομμένες από το υπόλοιπο νησί. Χαρακτηριστικό της εποχής είναι ότι ο ιδιοκτήτης ενός εκ των δύο μπαρ της Μυκόνου, εξακολουθούσε να ασχολείται τα πρωινά με την κυρίως ασχολία του, την κτηνοτροφία. Το 1954 το βασιλικό ζεύγος Παύλου και Φρειδερίκης συμπεριέλαβαν τη Μύκονο στην κρουαζιέρα που έκαναν στα ελληνικά νησιά. Τον Οκτώβριο του 1955 ο καπετάν Αντώνης Χαριτόπουλος μαζεύει από τα ανοιχτά ένα μισοπεθαμένο πελεκάνο, τον οποίο η τοπική κοινωνία υιοθετεί και βαφτίζει Πέτρο.

Και στη δεκαετία του ’60 η Μύκονος παραμένει ανέγγιχτη από το μαζικό τουρισμό, ενώ παράλληλα η κοσμική ζωή αρχίζει να γίνεται εντονότερη. Σε ολόκληρη τη Μύκονο κυκλοφορούν εννέα ταξί και δύο λεωφορεία. Τα πλοία δεν πιάνουν ακόμη στο λιμάνι, αλλά αρόδο. Από κει αναλαμβάνουν την περαίωση στην ξηρά οι λάντζες. Στην απογραφή του 1961 η Μύκονος φαίνεται να κατοικείται μόνιμα από 3.718 άτομα. Ανάμεσα σ’ εκείνους οι οποίοι επιλέγουν το νησί για να παραθερίσουν είναι η Ελένη Βλάχου η οποία μάλιστα κατασκευάζει σπίτι στη Χώρα. Η Μελίνα Μερκούρη αλλά και ξένοι διεθνούς φήμης ηθοποιοί, όπως ο Μάρλον Μπράντο, η Γκρέις Κέλι και ο Ρίτσαρντ Μπάρτον διαφημίζουν ακόμη περισσότερο τη Μύκονο ως κοσμικό προορισμό. Στο νησί κάνει την εμφάνιση της και η Τζάκι Κένεντι, ενώ ο Ωνάσης, ιδιοκτήτης τότε της Ολυμπιακής, κατασκευάζει το πρώτο αεροδρόμιο.

O Kωνσταντίνος Καραμανλής
Την ίδια εποχή επισκέπτεται για πρώτη φορά το νησί ο, πρωθυπουργός τότε, Κωνσταντίνος Καραμανλής. Σε αντίθεση με τους σημερινούς πολιτικούς οι οποίοι διαθέτουν έκαστος οικόπεδα και σπίτια στη Μύκονο, ο Καραμανλής έμενε στο μικρό ξενοδοχείο του πιστού γραμματέα του κ. Θεόδωρου Χαριτόπουλου (σήμερα είναι δημοτικός σύμβουλος). Συχνά τον φιλοξενούσε στο σπίτι του στον Ορνό, ο εκδότης της αθλητικής εφημερίδας «Φως των Σπορ» Θεόδωρος Νικολαΐδης. Από το 1986 και έπειτα, μέχρι και τον θάνατό του ο Καραμανλής, έμενε κάθε καλοκαίρι για ένα μήνα στη Μύκονο, συνήθως από τα τέλη Ιουνίου. Ενδεικτικό της προσοχής που έδινε προκειμένου να μην προκαλεί την κοινή γνώμη είναι ότι όταν ξέσπασε το σκάνδαλο Κοσκωτά, ο Καραμανλής προτιμούσε ένα μικρό δωμάτιο στο ξενοδοχείο του Χαριτόπουλου.

Η δεκαετία του ’70 είναι η τελευταία «παραμυθένια» περίοδος της Μυκόνου. Τότε μεσουρανεί το μπαρ Pierro’s, το οποίο έχει μείνει στην ιστορία ως ένα από τα πιο γνωστά μπαρ της περιόδου, όπου οι θαμώνες διασκέδαζαν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Σε αυτούς περιλαμβάνονταν μερικοί από τους γνωστούς σχεδιαστές μόδας της εποχής, μέχρι και τον κληρονόμο της γερμανικής βιομηχανίας Κρουπ, ο οποίος συνοδευόταν πάντα από δεκάδες μυώδεις ελαφρά ντυμένους άνδρες, δημιουργώντας ένα κιτς θέαμα που τότε δεν ήταν παρεξηγήσιμο. Η επονομαζόμενη θλιμμένη πριγκίπισσα Σοράγια μαζί με μια Θεσσαλονικιά φίλη της, περνούσε τακτικά από τη Μύκονο ενώ κινηματογραφικοί σταρ, όπως η Λιζ Τέιλορ εξακολούθησαν να περνούν απ’ το νησί έστω και για λίγα 24ωρα.

Τη δεκαετία του ’80 άρχισαν να δημιουργούνται στη Μύκονο οι στρεβλώσεις εκείνες που τη μετέτρεψαν από κοσμοπολίτικο νησί σε προορισμό μαζικής κατανάλωσης. Οι αριθμοί μελέτης του Πανεπιστημίου Αιγαίου για την τουριστική κατάσταση της Μυκόνου είναι ενδεικτική (έγινε το 2005 με επιστημονικό υπεύθυνο τον καθηγητή κ. Γ. Σπιλάνη). Το 1978 στη Μύκονο υπήρχαν 27 μπαρ, το 1988 ανέρχονται σε 50 και το 1997 λειτουργούν στο νησί 130 κέντρα ψυχαγωγίας. Αντιστοίχως ενώ το 1978 υπήρχαν μόλις 16 εστιατόρια (κυρίως ταβέρνες), το 1997 στη Μύκονο λειτουργούσαν 350. Η απόβαση επιχειρηματιών της νύχτας στο νησί ξεκίνησε εκείνη την εποχή, η οποία αποτελεί τη γενεσιουργό περίοδο φαινομένων που γιγαντώθηκαν βρίσκοντας την τραγικότερη έκφρασή τους στην πρόσφατη εν ψυχρώ δολοφονία του 20χρονου Αυστραλού τουρίστα Ντουζόν Zάμιτ. Το φοβερό συμβάν έκανε τον γύρο του κόσμου μέσω των μέσων ενημέρωσης. Στη μελέτη του πανεπιστημίου Αιγαίου επισημαίνεται ότι «ο ποιοτικός οικονομικά τουρισμός που χαρακτήριζε τη Μύκονο (ειδικότερα τη δεκαετία του ’70) έχει εκλείψει στην πλειοψηφία του και τη θέση του έχει λάβει πελατεία με χαρακτηριστικά μαζικού τουρισμού». Απόρροια αυτής της ποιοτικής αλλαγής τη δεκαετία του ’80 ήταν να ανακαλυφθούν και οι σχετικά απομακρυσμένες παραλίες της βόρειας Μυκόνου, όπως ο Πάνορμος και ο Αγιος Σώστης.

Τεράστιες επενδύσεις
Την δεκαετία του ’90 συνεχίστηκε να γίνεται ακόμη πιο μαζική η Μύκονος. Μάλιστα στο νησί άρχισαν να επενδύονται τεράστια ποσά για την αγορά γης. Το 1991 στη Μύκονο υπήρχαν 2.289 εξοχικές κατοικίες. Δέκα χρόνια αργότερα ο αριθμός των παραθεριστικών κατοικιών είχε αγγίξει τις 4.535, αυξήθηκε δηλαδή κατά 98,2% σε μια δεκαετία. Σε αυτά τα χρόνια άρχισε η Μύκονος να γίνεται και δημοφιλής προορισμός για πολιτικούς. Αυτή την περίοδο μάλιστα έγινε μέρος διακοπών δύο Αμερικανών προέδρων, του Τζορτζ Μπους του πρεσβύτερου και του Μπιλ Κλίντον. Οχι όμως μόνο αυτών. Ο συγχρωτισμός πολιτικών και συνεργατών τους με επιχειρηματίες πάνω στα κότερα των τελευταίων, επιβάρυνε ακόμη περισσότερο το όνομα του νησιού. Η συχνή παρομοίωση της λεγόμενης μικρής Βενετίας με την πλατεία Κολωνακίου αν και είναι πια κλισέ, δείχνει την εικόνα που έχει πια η Μύκονος στη συνείδηση όλων.

Μέχρι 6.000 ευρώ το τετραγωνικό
Τα τελευταία χρόνια οι Μυκονιάτες κάνουν προσπάθειες να αναβιώσουν την παλιά αίγλη του νησιού τους, το οποίο πάντως εξακολουθεί να είναι από τα πλέον δημοφιλή μέρη στην Ευρώπη. Εξακολουθεί βέβαια να είναι ακριβή η Μύκονος. Η αξία της γης είναι ένα μέγεθος που παραμένει αναλλοίωτο στο χρόνο. Οι μεσίτες εκτιμούν ότι στα πιο ακριβά σημεία του νησιού το τετραγωνικό μέτρο μπορεί να πωληθεί ακόμη και προς 6.000 ευρώ έκαστο. Την ομορφιά αλλά και την αξία της γης έχουν εκτιμήσει όπως φάνηκε από τις τελευταίες δηλώσεις («πόθεν έσχες») και οι πολιτικοί. Στη Μύκονο, μεταξύ άλλων, διαθέτουν σπίτι ή οικόπεδο ο πρωθυπουργός κ. Κώστας Καραμανλής, ο υπουργός Εσωτερικών κ. Προκόπης Παυλόπουλος, ο υπουργός Πολιτισμού κ. Μιχάλης Λιάπης, ο υφυπουργός Εξωτερικών κ. Πέτρος Δούκας κ.ά.

(πηγή: www.kathimerini.gr, 10/8/2008)

Η μετα-ολυμπιακή Ελλάδα των «άλλων»

Τέσσερα χρόνια μετά τη «μεγάλη γιορτή» - Από τις μεγάλες προσδοκίες στο ρευστό (και αφτιασίδωτο) «εδώ και τώρα»

Οσοι παρακολουθήσαμε την Παρασκευή το μεσημέρι τη φαντασμαγορική τελετή έναρξης των Αγώνων του Πεκίνου, δύσκολα θα αποφύγαμε ένα μικρό τσίμπημα στο στομάχι. Νοσταλγία για τη δική μας γιορτή τέσσερα χρόνια πίσω; Ισως. Μελαγχολία για τις δικές μας αυταπάτες που εξατμίστηκαν νωρίτερα από όσο είχαμε ελπίσει; Δύσκολο να πεις με σιγουριά.

Ενα είναι βέβαιο: οι Ολυμπιακοί της Αθήνας υπήρξαν το μεγαλύτερο επικοινωνιακό όπλο που χρησιμοποίησε το ελληνικό κράτος εδώ και έναν, τουλάχιστον, αιώνα. Τα καλά, ευγενικά λόγια του προέδρου της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, εκείνο το τελευταίο βράδυ της τελετής λήξης («κάνατε θαυμάσιους, αξέχαστους Αγώνες»), έμοιαζαν να ορίζουν έναν νέο κύκλο εθνικής αυτοπεποίθησης, η ληξιαρχιακή πράξη γέννησης μιας εργατικής, αποτελεσματικής, σύγχρονης χώρας. Φαντασιώσεις; Μπορεί. Και να ’μαστε τέσσερα χρόνια μετά, αμήχανοι και σκεφτικοί, μπροστά σε «μεμονωμένα» περιστατικά όπως αυτά συνέπεσαν μαζεμένα και άγρια, σε Μύκονο και Σαντορίνη.

Αλλά αυτή είναι η δικιά μας Ελλάδα, η Ελλάδα που φτιάχνουμε στο δικό μας μυαλό, ζώντας από πολύ κοντά τις αντιφάσεις, τις παραμορφώσεις και τα καθημερινά θαύματα ενός μικρού τόπου. Η Ελλάδα με τα δικά μας μάτια. Υπάρχει, όμως, και η Ελλάδα των «άλλων». Για την ακρίβεια, η Ελλάδα όλων των «άλλων», όπως διαμορφώνεται μέσα από πολύ πιο σύνθετους μηχανισμούς παραγωγής και αναπαραγωγής αντιλήψεων, στερεοτύπων, μύθων. Ποια Ελλάδα, λοιπόν, υπάρχει εκεί έξω, τέσσερα χρόνια μετά τους Αγώνες της Αθήνας; Είμαστε μία ελκυστική «ιδέα» σαν χώρα; Επιβιώνουν τα παλιά κλισέ; Είμαστε κάτι πέρα από τον καλοκαιρινό παράδεισο της Σίρλεϊ Βάλενταϊν; Θα μπορούσε κανείς να μας πάρει στα σοβαρά και να σκεφτεί να φτιάξει εδώ τη ζωή του; Πολύ φιλόδοξα τα ερωτήματα και απειροελάχιστο το δείγμα που προήλθε από μία ανώνυμη δεξαμενή ανθρώπων, με μικρότερη ή μεγαλύτερη «ελληνική» εμπειρία πίσω τους.

Πολ Σιέτχαρτ

Τα κλισέ «μαλάκωσαν»

Ο Πολ Σιέτχαρτ είναι Ολλανδός και διευθύνει ένα εξειδικευμένο στα Βαλκάνια και στην Τουρκία ταξιδιωτικό γραφείο. Θυμάται πολύ καλά το κλίμα για την Ελλάδα πριν από τους Αγώνες στην Ολλανδία. «Γενικά ο Τύπος εδώ ήταν αρκετά αρνητικός αλλά αυτό άλλαξε μόνο με την τελετή έναρξης». Αλλά ο φιλελληνικός απόηχος που δημιούργησαν οι επιτυχημένοι Αγώνες δεν κράτησε για πολύ. «Νομίζω ότι επιβιώνουν ακόμα και σήμερα τα στερεότυπα για την Ελλάδα, αν και έχουν “μαλακώσει”. Συνέβη κάτι περίεργο: οι Ολλανδοί, και μάλλον όχι μόνο οι Ολλανδοί, είχαν αρκετά χαμηλές προσδοκίες για τους Αγώνες του 2004. Ενω ήταν από τους καλύτερους Αγώνες που έγιναν ποτέ. Θυμούνται περισσότερο την αναστάτωση πριν από τους Αγώνες και λιγότερο το σχεδόν άριστο αποτέλεσμα. Αυτό είναι το πρόβλημα με τα στερεότυπα, δεν αλλάζουν εύκολα. Ετσι, όταν τον Ιούνιο περάσαμε από το Αρχαιολογικό Μουσείο των Ιωαννίνων και το βρήκαμε κλειστό ενώ σύμφωνα με την πινακίδα έπρεπε να είχε ανοίξει το 2006, υπενθύμισα στους πελάτες μου ότι το Rijksmu-seum στο Αμστερνταμ έκλεισε το 2003, θα άνοιγε ξανά το 2008 ή το 2009 και τελικά θα είναι έτοιμο το 2013 το νωρίτερο».

Τζον Καστανάς

Η ουτοπία της Ελλάδας

Ο Τζον Καστανάς είναι Ελληνοαμερικανός. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βόρεια Καρολίνα, σήμερα ζει κι εργάζεται στην Καλιφόρνια. Διατηρεί ισχυρούς δεσμούς με την πατρίδα των γονιών του την οποία φροντίζει να επισκέπτεται όσο πιο τακτικά γίνεται. «Οι περισσότεροι φίλοι μου πιστεύουν ότι η Ελλάδα είναι ένα αναπτυγμένο, φιλελεύθερο, ευρωπαϊκό έθνος. Δεν συνειδητοποιούν ότι η Ελλάδα ήταν μέχρι πριν από λίγα χρόνια μία από τις πιο φτωχές χώρες της Ευρώπης. Εχουν την εικόνα μίας όμορφης, ηλιόλουστης χώρας, ένας παράδεισος για διακοπές. Οι Ολυμπιακοί άλλαξαν κατά πολύ εδώ την εικόνα της Ελλάδας από μία φτωχή χώρα σ’ ένα αναπτυγμένο ευρωπαϊκό κράτος».

Ολα αυτά από μακριά. «Φτάνοντας στην Ελλάδα οι Αμερικανοί σοκάρονται από το μέγεθος της Αθήνας, την όχι πολύ όμορφη αρχιτεκτονική της, το όχι τόσο καθαρό και αναπτυγμένο έθνος που περίμεναν. Μένουν έκπληκτοι με την ακρίβεια, δεν πηγαίνουν στην ηπειρωτική χώρα, μόνο στα νησιά και η Αθήνα δεν συστήνεται ακόμα από τους ταξιδιωτικούς οδηγούς για περισσότερο από ένα διήμερο».

Για τον Γιάννη Καστανά, η πρόσληψη της Ελλάδας στην Αμερική είναι πολύ θετική. «Ολοι έχουν την εικόνα ενός πανέμορφου παραδείσου και μίας ουτοπίας. Πολλοί άνθρωποι έχουν πολύ ξεχωριστές αναμνήσεις από κάποιο παλιότερο ταξίδι τους στην Ελλάδα ή επιθυμούν πολύ να έρθουν σε περίπτωση που δεν το έχουν κάνει μέχρι σήμερα».

Τζον Γιόκαμ

«Τι λένε οι Αλβανοί;»

Ο καθηγητής Τζον Γιόκαμ από τη Μινεσότα των ΗΠΑ είχε την πρώτη του «γεμάτη» ελληνική εμπειρία το 1977. Ακριβώς τριάντα χρόνια μετά ο κ. Γιόκαμ επέστρεψε. Αυτή τη φορά με την ιδιότητα του καθηγητή πανεπιστημίου που συνόδευε φοιτητές σ’ ένα ακαδημαϊκό πρόγραμμα σε Ρώμη και Αθήνα. «Μόλις έφτασα, σχεδόν αμέσως, αισθάνθηκα μία ζωντάνια στον αέρα που μ’ έκανε να θέλω να βγω έξω και να εξερευνήσω την πόλη. Η Αθήνα ήταν πολύχρωμη, θορυβώδης, μουσική (παντού, στους δρόμους και στο μετρό έπεφτα πάνω σε μουσικούς και μπάντες), ζωντανή! Ανακάλυψα την πεζοδρομημένη, πια Πλάκα, που τώρα ήταν πολύ πιο καθαρή κι ευχάριστη, αλλά προτίμησα να περπατήσω προς την Ομόνοια όπου η πόλη και οι άνθρωποι μου φαινόντουσαν πιο “πραγματικοί”, πιο “γήινοι”. Ελληνες φίλοι με πήγαν σε πολύ ενδιαφέροντα εστιατόρια, ταβέρνες και καφέ όπου ήμουν ο μόνος τουρίστας σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων. Το μετρό ήταν μία απόλαυση: εκτεταμένο, πεντακάθαρο, λειτουργικό, όχι πολύ ακριβό. Τώρα αποδείχθηκε πολύ ευκολότερο να επικοινωνήσω στα αγγλικά: οι επιγραφές ήταν δίγλωσσες κι ο κόσμος μιλούσε κάποια, αν όχι πολύ καλά αγγλικά. Και σας είμαι ευγνώμων μετά τον αγώνα μου να συνεννοηθώ στα ιταλικά στη Ρώμη. Οι Ελληνες ήταν ιδιαίτερα ευγενικοί και έσπευδαν να βοηθήσουν εμένα και τους φοιτητές μας».

Θα σκεφτόταν ποτέ να μείνει στην Ελλάδα για περισσότερο χρόνο; «Θα ήθελα να επιστρέψω στην Ελλάδα και να νοικιάσω ένα διαμέρισμα για έξι μήνες, ιδιαίτερα τώρα που σκέφτομαι να βγω στη σύνταξη. Είμαι επίσης περίεργος για την ενσωμάτωση των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία. Ακουσα πολλά αρνητικά σχόλια για τους Αλβανούς και θα με ενδιέφερε να ακούσω και τις δικές τους απόψεις για την Ελλάδα».

Τοντ Πιρς

Ελλειψη επαγγελματισμού

O Tοντ Πιρς ήρθε στην Ελλάδα το 1994, σ’ έναν από τους πρώτους σταθμούς της διπλωματικής του καριέρας. Σήμερα έχει επιστρέψει στην Ουάσιγκτον. «Πριν έρθω και εγκατασταθώ στην Αθήνα είχα μία πολύ εξωραϊσμένη εικόνα της Ελλάδας με νωχελικά μονοπάτια που οδηγούσαν σε ωραίες παραλίες, πολύ πράσινο και υπέροχα ανακαινισμένα νεοκλασικά σπίτια. Η χώρα αποδείχθηκε τελικά πολύ ομορφότερη σε σχέση με τις αρχικές μου προσδοκίες και η Αθήνα πολύ πιο άσχημη. Οι Ελληνες έμοιαζαν να μην έχουν συνείδηση του τι έχουν στα χέρια τους, σαν να ήθελαν να καταστρέψουν τη χώρα τους πετώντας σκουπίδια στο δρόμο ή χτίζοντας αποκρουστικά σπίτια σχεδόν παντού. Ταυτόχρονα, συνάντησα πολλούς ιδιαίτερα ευγενικούς, έξυπνους και γενναιόδωρους ανθρώπους».

Προσαρμόστηκε γρήγορα στον ελληνικό τρόπο ζωής και αυτό το κομμάτι του λείπει κάθε μέρα. Αντίθετα, δεν προσαρμόστηκε ποτέ στον τρόπο δουλειάς στην Ελλάδα. «Για να είμαι ειλικρινής, διαπίστωσα μία τεράστια έλλειψη επαγγελματισμού: στην ακαδημαϊκή ζωή, στη δημοσιογραφία, στα καταστήματα. Η ιατρική περίθαλψη ήταν εκπληκτική, αλλά μιλάμε για την εξαίρεση. Οταν μιλούσα με Ελληνες φίλους μου για τις εμπειρίες τους στον επαγγελματικό τομέα, έμενα με την εντύπωση ότι υπάρχει πολύς κόσμος που προσπαθεί να ξεφύγει χωρίς να πληρώνει όσα του αναλογούν ή χωρίς να τα πληρώνει επαρκώς. Eπίσης υπάρχει έλλειψη εμπιστοσύνης, πολλοί άνθρωποι σου υπόσχονται διάφορα και στο τέλος δεν κάνουν τίποτα». Θα ερχόταν να ζήσει μόνιμα αλλά μόνο ως συνταξιούχος, που ακόμα είναι μία πολύ μακρινή προοπτική. «Εως τότε θα την επισκέπτομαι όσο πιο συχνά μπορώ». Στην τελευταία του επίσκεψη στην Ελλάδα βρήκε μία Αθήνα «πολύ πιο καθαρή, πιο εύκολη, πιο κοσμοπολίτικη».

Κυριάκος Καρσεράς

Γιατί ζω μόνιμα εδώ

Ο Κυριάκος Καρσεράς είναι ο μόνος από το μικρό μας δείγμα που απάντησε καταφατικά στην ερώτηση αν θα επέλεγε την Ελλάδα για τόπο μόνιμης διαμονής. Και μην βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα από το ελληνοπρεπέστατο ονοματεπώνυμο. Γεννημένος και μεγαλωμένος στο Λονδίνο από γονείς κυπριακής καταγωγής, δεν είχε ιδιαίτερες σχέσεις με την Ελλάδα, τουλάχιστον μέχρι τα χρόνια των σπουδών του. «Οι πρώτες εντυπώσεις μου για την Ελλάδα ήταν μέσα από τις σπουδές Αρχαιολογίας στο Λονδίνο. Εκείνα τα χρόνια, η Ελλάδα ήταν αρχαία ερείπια και σπασμένα αγάλματα λουσμένα στο φως του ήλιου. Οι πρώτες μου επισκέψεις στην Ελλάδα ήταν στο πλαίσιο ανασκαφικών αποστολών, επομένως οι προσδοκίες επαληθεύτηκαν κατά κάποιον τρόπο. Η αρχαιολογία με βοήθησε να βρω τη θέση μου στην Αθήνα, τα μνημεία έγιναν τα προσωπικά μου τοπόσημα, και μέσα από αυτά άρχισα να ανακαλύπτω την πόλη. Και σε μεγάλο βαθμό, μου άρεσε ό,τι έβλεπα: οι άνθρωποι, το μέρος, η ποιότητα της ζωής». Πώς πήρε τη «μεγάλη απόφαση»; «Ναι, αποφάσισα να κάνω την Αθήνα το σπίτι μου για το άμεσο μέλλον. Το φως και το κλίμα, για να γίνω κλισέ, παίζουν σημαντικό ρόλο, αλλά επίσης αγαπώ την ενέργεια του τόπου. Μου αρέσει να ζω σε μία πολλά υποσχόμενη πόλη που προσπαθεί να βρει τον βηματισμό της, και η οποία αλλάζει ολοφάνερα προς το καλύτερο μ’ ένα αξιοσημείωτα γρήγορο ρυθμό».

Αθήνα, μια κλασική περίπτωση αυτοχειρίας...

Οταν στις 8 Απριλίου του 2007 οι New York Times δημοσίευσαν στο ταξιδιωτικό τους ένθετο αφιέρωμα με τίτλο «Η ελληνική νεολαία ξαναφτιάχνει το Σιάτλ των Βαλκανίων», αναφερόμενοι στη Θεσσαλονίκη, συνειδητοποίησα για πρώτη φορά πόσο απελπισμένοι είμαστε μερικές φορές οι άνθρωποι των μέσων για νέους μύθους. Ενας μικροσκοπικός κόκκος πραγματικότητας αρκεί για να στηρίξεις εξώφθαλμα απατηλούς τίτλους. Αλλά μήπως παραγινόμαστε αυστηροί με τον εαυτό μας όταν μας κολακεύουν; Αν η όγδοη πόλη της Πολωνίας δοξολογείται ως το «νέο-κάτι» της Ανατολικής Ευρώπης γιατί να μην είναι η Θεσσαλονίκη μας το νέο Σιατλ των Βαλκανίων; Ή η Αθήνα «η Καλιφόρνια της Ανατολικής Μεσογείου»; Αυτό δεν το είδα πουθενά γραμμένο αλλά αν η Αθήνα διέθετε από πίσω της ένα σοβαρό τουριστικό μάνατζμεντ γιατί να μην καλλιεργούσαμε κι εμείς τις δικές μας φαντασιώσεις; Τουλάχιστον έχουμε τους σέρφερ (στον Σχοινιά). Και, φυσικά, τις φωτιές στα δάση.

Η αλήθεια είναι ότι μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 ακολούθησε ένα κύμα θετικής δημοσιότητας για την Ελλάδα και την Αθήνα (ειδικότερα). Η μεγάλη ανακάλυψη του ξένου Τύπου ήταν η «νέα Αθήνα». «Τι κι αν είναι άσχημη; Εχει ζωή 24 ώρες το 24ωρο, έχει πεζόδρομους γύρω από την Ακρόπολη, έχει νέες, τρέντι γειτονιές, έχει θάλασσα, έχει το καλύτερο μετρό στον κόσμο». Κάπως έτσι άρχιζαν και τελείωναν οι πρώτοι μετα-ολυμπιακοί ύμνοι για την Αθήνα. Και μετά; Μετά ήρθαν οι μέλισσες. Το ολυμπιακό momentum άρχιζε να ξεθωριάζει, η προσδοκία που εμείς καλλιεργήσαμε δεν είχε συνέχεια και ο ούτως ή άλλως εύθραυστος μύθος δεν είχε κάπου να στηριχθεί. Οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις συνέχισαν να παραμένουν μισοκλεισμένες, η ανάπλαση του παράκτιου μετώπου συνέχισε να μένει στα λόγια και η εικόνα της καθαρής, τακτοποιημένης πόλης που με τόσο κόπο «χτίσαμε» άρχισε να θολώνει επικίνδυνα. Τα ξένα μπλογκ είναι ο καλύτερος δείκτης του μετα-ολυμπιακού «ξεφουσκώματος». Στα περισσότερα εξ’ αυτών η Αθήνα είναι ξανά μία αδιανόητα βρώμικη, ασουλούπωτη, εχθρική για τους πεζούς πόλη. Με λίγα λόγια, κλασική περίπτωση αυτοχειρίας.

(πηγή: www.kathimerini,gr, 10/8/2008)